Chili: De parel van het zuiden

Reisverhaal

Travel

Chili
+1

Een meerdaagse wandeltocht; één met de natuur en het ultieme vrijheidsgevoel. Met name dat laatste spreekt me wel aan en dus besluit ik het maar eens aan den lijve te gaan ondervinden. De plaats waar ik dit avontuur aan ga: Torres del Paine, in mijn favoriete land Chili. Ik woonde er inmiddels al een jaar, maar nog niet eerder had ik de tijd gevonden om ruim 2000 kilometer zuidelijker te trekken. Het W-circuit is een populaire trekking in Zuid Chili. Het W-circuit (route in de vorm van een W) is een populaire trekking in het zuiden van Chili en is met een lengte van 76 kilometer dé plek voor de actieve wandelaar. Of ik actief genoeg was zou ik de komende dagen snel genoeg ervaren…

Ik vloog eerst naar Punta Arenas om vanaf hier naar Puerto Natales, het startpunt van mijn programma, door te reizen. Eenmaal in het hotel diende het eerste dilemma zich aan: Wat neem ik wel en wat neem ik niet mee? Je moet het immers zelf mee sjouwen en echt ervaring had ik daar nog niet mee. Na een korte inventarisatie maakte ik een selectie en was ik klaar voor vertrek richting het busstation.

De bus bracht me in zo’n 1,5 uur richting het Torres del Paine National Park. In de verte doemen de eerste toppen van het massief al op. Wat ben ik nieuwsgierig naar het avontuur van de komende dagen. De bus zet ons af en een kleine wandeling brengt ons bij de eerste berghut. Eerste contacten met mede-avonturiers worden gelegd en we gaan na een stevige maaltijd vroeg onder de wol.

De ochtendzon verlicht de Torens in de verte met een prachtige oranje, roze gloed. Gewapend met mijn rugzak en wandelstok ben ik er klaar voor. De spanning giert door mijn lijf, want ik heb gehoord dat de wandeling van vandaag een nogal pittig stukje op het einde heeft; via rotsen zo’n 45 minuten klimmen om de Torens van dichtbij te kunnen bewonderen. Ik ben nog geen uur bezig als ik er al helemaal klaar mee ben. Ik heb het heet en de steile weg lijkt alsmaar steiler te worden. Wat staat me nog te wachten? Het pittige stukje zou toch pas op het eind komen bij de klim naar de Torens?

De twee uren erna zijn een stuk eenvoudiger en ik wandel over niet al te steile stukken en dan is daar het bord; vanaf hier nog 45 minuten naar de Torens. Als ik omhoog kijk zie ik al flink wat mensen ploeteren, maar de glimlach op de gezichten van mensen die afdalen is veelbelovend. Doortuffen dus! Na flink wat rotsen te hebben getrotseerd is daar het laatste stukje. Waar ik dan op uitgelopen kom is adembenemend….De Torens zijn volledig zichtbaar, zelfs een klein zonnetje en een mooi groen meertje ervoor. Wat een beloning voor deze tocht! Gelukkig maar, want dit uitzicht heeft niet iedereen….

Met een grote grijns op mijn gezicht wandel ik terug naar de berghut waar we in de avond vol trots terugkijken op de afgelegde tocht en proosten op onze inspanning en de dagen die nog komen. Ondanks dat mijn benen echt al wel voelen dat ik flink actief ben geweest vandaag heb ik energie voor 10. Wat is dit gaaf en wat heb ik weer zin in morgen!

De derde dag is een ontspannen tocht. Ik pak mijn rugzak wederom tactisch in en wandel op mijn gemakje naar de volgende hut. Na enkele uren wandelen, langs onder andere de Horens, begin ik steeds beter te begrijpen wat de magie van de natuur is. De mysterieuze ufo wolken, het heerlijke herfstzonnetje, de weidsheid en uitzicht op helderblauwe meren geven mij een flinke boost!

Die boost kan ik wel gebruiken, want de tocht van morgen is die naar French Valley. Hij schijnt een stukje pittiger te zijn dan de tocht naar de Torens. Op tijd onder de wol en vroeg weer uit de veren. Ik merk dat ik toch een beetje zenuwachtig ben; inmiddels heb ik al flink wat loopuren in de benen. Vandaag is inderdaad zwaarder, niet alleen de klim naar weer een mooi uitzichtpunt, maar vandaag is ook de langste dag. Aan het laatste stuk lijkt geen einde te komen. Zwaar is de tocht niet, maar ik ben er gewoon klaar mee. Waar in de dagen hiervoor het uitzicht en de omgeving nog een boel pijn verzachtten, is het stuk waarop we momenteel lopen minder mooi. We passeren een zwart geschroeide vlakte. Een nalatige toerist zorgde er voor dat er bijna 1100 hectare bos in brand vloog. Dagenlang was de brandweer bezig met blussen, hierbij flink gehinderd door de onstuimige winden van Patagonië. Eindelijk was daar ook mijn redding; de laatste berghut van mijn trip was in zicht. Morgen nog een klein stukje richting de Grey Gletsjer en dan is mijn eerste meerdaagse wandeltocht een feit!

Een prachtige tocht met gletsjers, smaragdblauwe meren, groene valleien, een mooi granieten massief. En stiekem was ik positief verrast over mijn eigen kunnen. Echter, de ExperienceTravel reiziger laat ik deze hoogtepunten toch wat comfortabeler ervaren..