India: Traantje laten bij de Taj Mahal

Als je al aardig wat gereisd hebt krijg je wel eens de vraag: wat raakt je nou nog écht? Je hebt toch overal al foto’s van gezien, via Google Streetview kun je overal al meekijken en wie weet gaan we in de toekomst wel languit in een loungestoel liggen met een VR-bril op, om ons te vergapen aan de mooiste plekjes van de wereld. Mijn antwoord is dan toch: er gaat niets boven the real thing. Al je zintuigen worden geprikkeld, zeker in een land als India met zijn kleuren, geuren, en lawaai.

Taj Mahal: Wereldwonder

Al vanaf de lagere school kende ik de plaatjes van de Taj Mahal. Dat die in India staat. En dat het een mausoleum is, uniek in soort en schoonheid. Volledig symmetrisch opgebouwd, zo’n 350 jaar geleden, ter nagedachtenis aan de vrouw van de Shah die overleed in het kraambed. En dat deze op een lijstje wereldwonderen staat, tussen de Chinese Muur, Machu Picchu, Petra. Mooi voor als ooit de reisinspiratie op zou drogen. Maar de eerlijke schoonheid heeft me altijd geboeid en ik wist dat er een dag zou komen dat ik deze plek zou bezoeken.

Het eerste uitzicht

In april was het zo ver. De eerste keer zagen we hem vanuit de auto, op weg naar het Agra Fort. Vanuit het fort konden we hem al beter zien. De Shah werd vlak na de oplevering van de Taj Mahal door zijn eigen zoon gevangen gezet en het enige dat hij nog had was dit uitzicht. We vertrokken naar het park en inmiddels naderde de zonsondergang – het licht werd prachtig en de Taj zag er geweldig uit. Door de afstand herken en waardeer je ook de symmetrie van het complex, inclusief tuinen en toegangspoorten. Dat was al een mooi moment, omdat het hier ook nog relatief rustig was: als er 75 mensen in het park waren was het op.

Genieten van de Taj

Maar de volgende ochtend gebeurde het écht. We werden om 4.45 opgehaald, en we waren om 5.00 daadwerkelijk nummer één en twee in de rij die om 06.00 naar binnen zou mogen. Onze gids haalde de kaartjes, wij stonden hier. In no time zwol de rij aan en om 5.45 leek het wel de Efteling. Toen keurig op tijd de deuren open gingen werden we ingehaald door rennende mensen. Wij wandelden rustig naar binnen. Genieten. Dáár, toen we even gingen zitten op de beste plek om het geheel in ogenschouw te nemen, in rust, met de van rechts langzaam oplichtende zonnestralen op het maagdelijke wit, op de versieringen, dáár kwam het traantje. Helemaal toen mijn vrouw mij op die plek vertelde dat ook zij al vanaf de geschiedenislessen op de lagere school wist dat ze daar ooit zou komen: een intens moment, lekker voor onszelf. Daar kan geen VR tegen op!

De moeite waard

Natuurlijk, we gingen verder, en we genoten van het gebouw. Van binnen en dichtbij is het dan de relatieve eenvoud die dit gebouw zo krachtig mooi maakt: het is niet uitbundig versierd als bijvoorbeeld het Vaticaan, of andere forten in India. Die intense soberheid maakt het bijzonder, en niet over the top. Een uur later hadden we de Taj van alle kanten aanschouwd, alle verhalen en feitelijkheden die hier over te vertellen zijn van onze gids mogen vernemen. Inmiddels waren er al meer dan duizend mensen binnen, en toen begrepen we waarom we toch écht zo vroeg op moesten staan… Het was de moeite meer dan waard!