Safari in Zambia: Het mooiste meisje van de klas

Waar ontmoet je nu zo iemand? Meestal niet wanneer je er naar op zoek bent, toch? Je komt haar doorgaans tegen op een plek en moment waarvan je het totaal niet had verwacht. Die spanning, de verrassing – het maakt de herinnering alleen maar mooier als je eraan terug denkt…

South Luangwa, 16.45 uur

Ik ben op pad samen met mijn nieuwe ‘vriend’ Derek Shenton in the Luangwa Valley in Zambia. Derek is – achteraf gezien – één van de beste safarigidsen met wie ik in 30 jaar Afrikareizen de bush mocht verkennen. Al keuvelend rijden we in een sukkeldrafje door een prachtig stukje bos, de Ebony Grove, en komen uiteindelijk uit op een mooie open vlakte. De warme middagzon laat zich goed voelen op mijn nog ongebruinde huid. De motor gaat uit en samen genieten we van de geluiden in de bush. Er zijn geen woorden nodig en Derek begrijpt dit instinctief. Ik ben altijd al meer een stille genieter geweest. 

Onze ontmoeting

We hoeven eigenlijk niet te zoeken; de impala’s verraden al waarom ik hier in South Luangwa ben. Als standbeelden staan ze op de grasvlakte, het hoofd allen één kant op gericht. Op een paar honderd meter afstand van ons voertuig ligt ze als een echte diva languit op een enorme boomstronk. Goudgele vacht met gitzwarte rozetten, soezend in de namiddagzon. We rijden naar haar toe en stoppen op ongeveer 30 meter. Er verschijnt een grote glimlach op Derek’s gezicht. “Frank, I’d like you to meet a very special lady. Her name is Goldie.” Hij kent dit luipaard erg goed maar heeft haar al lange tijd niet gezien. Ze is herstellende van serieuze verwondingen opgelopen tijdens een jachtpartij. Hij is duidelijk blij en opgelucht haar weer in goede conditie te zien. We besluiten ons biertje in de auto te nuttigen. Een betere sundowner met ‘het mooiste meisje uit de klas’ had ik me niet kunnen wensen.

Dating in the dark

De zon zakt dieprood weg aan de horizon en dit is volgens velen het mooiste licht in de Afrikaanse bush. De roodroze gloed die over het landschap neerdaalt is iedere dag weer fantastisch. Goldie besluit maar eens op zoek te gaan naar eten. Bij de invallende duisternis gebruikt ze ons voertuig als een soort rijdende hinderlaag, een typische jachttechniek die de luipaarden hier hebben ontwikkeld. Derek gaat hier heel discreet mee om en probeert haar niet te helpen. Tijdens de aanval van Goldie schakelt hij het spotlicht uit, wederom om de natuur haar werk te laten doen en beide dieren, roofdier en prooi, dezelfde kans te geven. We zien dus beiden even niets! Stilte, dan een hoge gil. Het diner kan worden opgediend!

Afscheid nemen

De nog altijd zwakke Goldie sleept haar prooi richting een boom. We zijn getuige van de enorme krachten die nodig zijn om een volwassen impala een boom in te slepen. Het lukt haar keer op keer niet. Na een goede maaltijd lukt het haar uiteindelijk en alles staat gelukkig op camera. Derek en ik besluiten ook maar eens afscheid te nemen. Goldie verdient haar rust en wij gaan, na een geslaagde ontmoeting van bijna vier uren, terug naar het kamp. Vergeten zal ik haar nooit en zien doe ik haar nog iedere dag – op de foto’s aan de muur bij mij thuis welteverstaan!