Frans-Polynesië: Met de Aranui

Donderdag 11 augustus 2016 Wakker worden met het slaan van de golven op het strand is weer eens wat anders. In de ochtend  vertoeven we onder de palmbomen aan het zwembad en ’s middags gaan we naar Papeete met het hotelbusje. Papeete is het bestuurscentrum van Frans-Polynesië. Op de overheidsgebouwen hangt naast de Franse en de Frans-Polynesische ook de Europese vlag.

De vele rotondes die hier intussen zijn aangelegd zullen wel door Europa zijn betaald. Die rotondes waren er de eerste keer dat we hier waren nog niet. Papeete is een beetje een rommelige stadje. Het heeft een grote haven met een heleboel zeegaande zeiljachten waaronder een met de Nederlandse vlag uit Amsterdam. Veel winkeltjes zijn puur gericht op de toerist. Volendam in het klein zeg maar. Het ‘barst’ van de zaken die alleen maar zwarte parels verkopen. Niet zo vreemd natuurlijk als je weet dat hier een grote parelkweek- en verwerkingsindustrie bestaat, maar zoveel kan nooit goed zijn voor de business.

In de avond bij het diner zien we een voorstelling van een dansgroep uit de Marquesas. De eilandengroep waar we zaterdag met de Aranui 5 heen varen.

Vrijdag 12 augustus 2016

Over deze dag kan ik kort zijn. Zonnig, warm en de hele dag lezen in een ligstoel onder de palmbomen bij het zwembad. De hele dag in de schaduw en toch lichtjes verbrand (zo gebeurt in de tropen). Straks inpakken en morgenochtend worden we om 08.00 uur opgehaald voor ons ritje naar de boot. The freighter to paradise (de vrachtboot naar het paradijs) zoals het in de folder staat. We zullen zien.

Zaterdag 13 augustus 2016

Bij vertrek zien we meteen al een paar dolfijnen die een eindje meezwemmen. Misschien zien we ook nog walvissen in het verloop van de reis, want volgens de deskundigen aan boord is dit de tijd dat ze deze kant opkomen om jongen te krijgen waarna ze een tijdje rondhangen in de warme Polynesische zee. Deze eerste dag is het niets anders dan varen. Pas in de loop van zondag komen we op de eerste atol aan met de naam Takapoto in de Tuamoto archipel. Dit varen is wel nodig om te wennen aan het schommelen van de boot. We zien de eerste passagiers met pleistertjes achter het oor lopen, zij hebben daarnaast ook de nodige pillen in de maag. De pillen versuffen je een beetje en dus val je gemakkelijk in slaap, ook op de momenten dat je dat niet wilt. Inmiddels hebben we Takapoto gehad. De zwemmers en snorkelaars hebben hier hun eerste ‘baantjes’ kunnen trekken. Op deze atol wonen slechts 400 mensen. Op het strand is een deel van de bemanning bezig met korte demonstraties zoals ‘Hoe sla je een kokosnoot open in twee, mooi gelijke stukken en voorkom je dat er niet te veel kokosmelk wordt geknoeid’.

Als ik dit type zijn we bezig één van de twee zogenaamde zeedagen in deze reis. Je komt op deze dagen niet aan land. Je hoeft je helemaal niet te vervelen, want er wordt van alles voor je georganiseerd. Cursus Polynesische dansen, cursus vlechten van palmbladeren enz. Daarbij komen dan ook nog de informatiebijeenkomsten over cultuur, taal en archeologie. Kortom, genoeg te doen.

Bij Nuku Hiva, ons eerste eiland van de Marquesas, hebben we de eerste internetmogelijkheid. Daar zal ik proberen dit reisverhaaltje te versturen. Later volgen er meer als er gelegenheid is op de andere eilanden. Ander wordt het pas Papeete.

Donderdag 18 augustus 2016

Na 2,5 dagen varen zijn we nu in de Marquesas eilandengroep. ‘The Marquesaseilanden zijn groots, stralen kracht uit en zijn charismatisch’, zo staat omschreven in de reisgidsen. Groots is misschien niet het beste woord, want groot zijn ze niet. Ze stralen kracht uit in de zin dat het eilanden zijn met scherpe pieken, mooie valleien en schitterende stranden. De wegen zijn smal en geen enkele weg is vlak. Het is alsof je in mini Alpen bent, maar dan veel groener, veel warmer en met veel meer gekleurde bloemen en fruitbomen. Er is voor ons een proeverij georganiseerd met papaja’s, mango’s, bananen en nog veel meer fruit.

De eilanden liggen niet zover van elkaar in een kobaltblauwe zee die tot nu toe erg rustig is. Ook het weer hebben we mee, nog geen druppel regen. Terwijl het nu in de Marquesas, in tegenstelling tot Tahiti, regentijd is. De zee beukt op sommige stukken op de basaltrotsen en even verder rollen de flinke golven op een zwart of hagelwit strand. Zwart waar het vulkanische gesteente overheerst en wit waar het koraal de overhand heeft. Naast de schitterende natuur is de cultuur zonder meer de moeite waard. In alles: taal, keuken, dansen, houtsnijwerk en andere kunstuitingen voelen de mensen zich verschillend van de rest van Frans-Polynesië. Daarbij komt nog dat hier geen grote resorts of hotels zijn.

Overal waar de Aranui 5 aankomt is het een belevenis voor de bevolking. Niet omdat er een grote groep toeristen aan boord is, maar vooral omdat de boot hun bestellingen lost. Het is dan ook een aan- en afrijden van pick-ups en kleine vrachtauto’s. Er gaan een heleboel kokos-, melk- en andere landbouwproducten weer mee terug naar andere eilanden. Het is dan dus op en rond de boot een drukte van belang. Ook wij worden ‘gelost’ om op excursie te gaan met het deel van de bemanning dat zorg draagt voor de passagiers. De andere bemanningsleden doen werk dat hoort bij dat van een vrachtboot, alleen met mindere voorzieningen dan de havenfaciliteiten die wij in onze havens kennen. Soms kan de boot helemaal niet aanleggen aan een kade en wordt alles op lichters aan land gezet, zo op het strand of een grasveld. Geweldig om te zien hoe dit allemaal in zijn werk gaat.  

Bij het eiland Nuka Hiva, de eerste stop, zijn we met 4-wheel drives naar een archeologische plaats gaan kijken. Meteen werden we meegenomen in de lokale cultuur. We dachten te gaan kijken naar de oude en heilige plaatsen van de eerste bewoners hier. Die stammen overigens af van Taiwan voor de Chinezen daar kwamen. Door allerlei migraties waar ik verder niet op inga zijn deze mensen via Maleisië, Indonesië, de Filipijnen en Papua Nieuw-Guinea in de Stille Oceaan terecht gekomen.

Naast tiki’s stonden een paar grote trommels klaar op een oud platform van lavastenen. De achtergrond was een enorme, oude boom met grote luchtwortels. Vanachter die boom verscheen een vervaarlijk uitziende ‘krijger’ die ons met angstaanjagende kreten begroette. Een beetje op dezelfde manier zoals de Maori’s dat doen met hun haka. Het bleef niet bij die ene getatoeëerde  krijger. Met de trommelaar kwamen er nog twee tevoorschijn vergezeld van een vrouw, in de bekende rokjes van palmbladeren en de heren allemaal voorzien van tattoos. We kregen hiermee een eerste ervaring met de traditionele dansen die hier nog steeds in ere gehouden worden. We weten intussen dat de mensen hier erg van zingen en dansen houden. Er kan geen dag voorbijgaan of er wordt gespeeld, gezongen en gedanst.  De muzikanten spelen hier naast een grote staande drum ook op gitaar en ukelele. Niet alleen het kleine viersnarige instrument dat we allemaal kennen van Brigitte Kaandorp. Ze spelen ook op een achtsnarige variant die hetzelfde gestemd is, maar veel hoger. Ik heb maar een beetje aangepapt met die ukelele spelers en intussen al twee keer op de ukelele mee mogen spelen tijdens een zang en dans uitvoering van het begeleidend orkestje. Het zijn hartstikke vriendelijke en open mensen dus ze zitten er niet mee als er een ‘bleekscheet’ meedoet.

Het is hier lang leve de lol en iedere afwisseling is welkom.

Als we van boord gaan is er bijna altijd een vast patroon op de eilanden. Voor de goede orde, het zijn kleine gemeenschappen variërend van 400 tot 3500 mensen. Je wordt in het dorpje ontvangen met zang en daarna volgt een cultureel programma. Ze laten zien hoe iets gemaakt wordt. Kokosolie, vlechtwerk met palmboombladeren enz. Daarbij is er altijd een hal waarin de plaatselijke kunstenaars hun hout- en beensnijwerk laten zien en verkopen. De dames maken meestal sieraden en textiel. Ze maken heel mooie omslagdoeken (de Polynesische naam is pareu). We hebben een ‘modeshow” gehad waarin ze laten zien op hoeveel manieren die pareu’s te dragen zijn. Je zou het kunnen vergelijken met een sarong. We vervelen ons niet, want we worden van ’s morgens vroeg tot in de avond beziggehouden. We hebben intussen de volgende eilanden gehad: Takapoto, Nuku Hiva, Ua Pou, Hiva Oa, Tahuata en vandaag Fatu Hiva. We zijn hier van de ene kant van het eiland naar de andere gelopen. Een wandeltocht voor de liefhebbers van 17 km. Eerst knap stijl omhoog tot 635 meter en dan weer knap stijl omlaag aan de andere kant. Een fantastische tocht met prachtige doorkijkjes naar de baaien en steile valleien. Het schip vaart intussen ook van de ene baai naar de andere om daar lading te lossen en te laden. Het was behoorlijk inspannend maar zeker de inspanning waard.

Wilt u meer reisverhalen lezen? Klik dan hier of schrijf u in voor de nieuwsbrief!