Amerika: Hiken in de Grand Canyon

In dit reisverhaal over Amerika leest u hoe wij geheel tegen alle adviezen in besloot om toch in één dag de Grand Canyon af te dalen én weer naar boven te lopen. Volgens de ranger niet verstandig en zelfs gevaarlijk voor de niet geoefende loper, maar met een goede voorbereiding zeker niet onmogelijk. De waarschuwing was echter duidelijk, jaarlijks zijn er zo’n 300 search & rescue acties….

Na een weekend in Las Vegas te hebben doorgebracht was het tijd om naar de Grand Canyon te gaan. Tijdens dit bliksembezoek van maar twee nachten en dus één volle dag hadden we bedacht de Grand Canyon te hiken. Dat werd echter afgeraden in deze tijd van het jaar. Het kwik komt in de zomer namelijk regelmatig boven de 40 graden celsius. Na een avondmaal besloten we informatie in te winnen bij een ranger. Ook de ranger raadde dit sterk af, wat ons erg aan twijfelen bracht. Hij begon over het aantal mensen dat per jaar met een helikopter moet worden gered, de aanwezigheid van giftige slangen en andere gevaren zoals het grote hoogteverschil, waar iedereen anders op reageert. Uiteindelijk waren we eigenwijs en besloten het toch te doen. Onze voorbereiding was goed, we gingen met 8,5 liter sportdrank per persoon, broodjes, mueslirepen, een handdoek om nat te maken en een pet tegen de felle zon op pad. Ook de ranger wist van ons vertrek en gaf ons tips. We hadden duidelijke doelen om te zorgen dat we op tijd bij een rustplaats waren. Zo bleven we op het heetst van de dag uit de zon.

De wekker ging af rond een uur of vijf. Tijd om te gaan. Met een rugzak van ongeveer 12 kilo per persoon namen we de eerste bus naar de canyon. We bleken niet de enigen die zo vroeg wilden gaan hiken. We vertrokken in het donker gewapend met flitser van de telefoon en verschillende zaklampen. Ondanks het fanatieke hiken merk je niets van vermoeidheid zodra de zon opkomt. De canyon wordt langzaam verlicht en voor het eerst hebben we een prachtig uitzicht. De zaklampen kunnen uit. We stoppen regelmatig om even een foto te schieten en te genieten van het steeds veranderende uitzicht.

Na drie tot vier uur lopen, zagen we een trimmer die al beneden was geweest en weer op weg was terug naar boven. Het gesprek ging ongeveer als volgt:

“Hi, guys how are you?”
“Hi, fine, thank you. What about you?”
“Having fun”

En weg was hij. De opgewekte manier waarop deze man “Having fun” zei wekte enige irritatie, omdat wij ons realiseerden dat we al moe begonnen te worden, terwijl deze man vrolijk trimmend aan de terugweg begonnen was. Overigens liep deze man dezelfde route naar beneden en omhoog, iets wat wij niet van plan waren. Wij namen de South Kaibab Trail naar beneden en gingen via Bright Angel Trail weer omhoog. Een trail met 2087 meter hoogteverschil en 27 kilometer in afstand. De trail wordt omschreven als steil en dit was op enkele plekken zeker het geval. Een ander opvallend moment was toen er verschillende ezels omhoog kwamen. Deze ezels geven toeristen de kans om de canyon op unieke wijze te ontdekken.

Eenmaal beneden was er weinig tijd voor rust, we wilden voor het heetst van de dag bij onze rustplaats zijn. De laatste anderhalf uur voor de rustplaats ging steil omhoog en vermoeidheid begon een rol te spelen. Eenmaal daar aangekomen was het plan ons vier uur lang te verschuilen voor de zon. Onze 8,5 liter waren al op (zo warm was het) en onze watervoorraad moest worden bijgevuld. Dit was het enige punt op de route waar dat kon. Er was een beekje met heerlijk water. Ook lekker voor onze voeten. We waren al redelijk uitgerust toen een andere groep hikers uit Alabama aankwam. We hadden hen eerder op de dag al even kort gesproken. Zij waren vertrokken met ongeveer anderhalve liter water per persoon. 

Opvallend was het aantal eekhoorns onderweg. Ik vind weinig dieren leuker dan eekhoorns, maar hier waren ze toch wel heel brutaal. Zo deden ze verschillende pogingen tortilla’s te stelen van de hikers uit Alabama. Uiteindelijk waren er nog twee Nederlanders op de rustplaats en we besloten samen door te lopen naar boven. Rond 18:00 uur kwamen we boven aan. Over de hele tocht hadden we dus 13 uur gedaan, waarvan 8 uur stevig doorlopen. Eenmaal boven aangekomen konden we met trots terugkijken op onze tocht. Op dat moment was ik misschien minder in staat om echt te genieten van het prachtige uitzicht dat de Grand Canyon biedt, maar de weg ernaartoe was er één om niet te vergeten. 

De volgende dag was het plan weer terug te keren naar Las Vegas. Laten we zeggen dat lopen niet zo soepel ging als de dag ervoor. De benen waren behoorlijk vermoeid en in- en uit de auto stappen bleek geen pretje. Fysiek waren we gesloopt. De fysieke uitdaging was de trigger om het te gaan doen, maar wat uiteindelijk nog mooier was is de mogelijkheid dit verhaal te kunnen delen. Uiteindelijk doe je het samen en maak je memories for a lifetime! We hebben het tot op de dag van vandaag nog bijna wekelijks over de reis. Gelukkig hebben we alle grappige, gekke en unieke, kleine dingetjes waar je tijdens zo’n reis van geniet opgeschreven en bijgehouden. Nu ik dit verhaal schrijf en alles teruglees bedenk ik me dat ik nog minimaal vijftien van dit soort reisverhalen zou kunnen schrijven, en dat voor één reis.

Naschrift:

Ook u kunt memories for a lifetime beleven bij de Grand Canyon. Uw eigen reisverhaal in de Grand Canyon. Groot geluk zit vaak in kleine dingen. Hoewel niemand u zal adviseren om in één dag naar de bodem van de Grand Canyon en terug omhoog te hiken, kan het net zo speciaal zijn om bijvoorbeeld bij zonsondergang van een smakelijk gerecht te genieten of de canyon per paard of ezel te bezichtigen. U kunt zelfs een helikoptertour maken. De reisspecialisten van ExperienceTravel geven u graag persoonlijk advies.

Meer van dit soort verhalen lezen? Dat kan hier. Daarnaast kunt u zich hieronder aanmelden voor de nieuwsbrief. U ontvangt dan om de week prachtige reistips en reisverhalen.