Kenia: De grote trek

Bij aankomst was ik direct verkocht. De weidse vlakte van de Masai Mara en de ‘paraplubomen’ waren nog mooier dan beschreven in het boek van Kuki Gallmann en de foto’s die ik had gezien. Op de ‘kopjes’ (rotsblokken) zag ik direct de eerste leeuwen liggen. Overal waar ik keek waren grazende wildebeesten en zebra’s en binnen een uur zag ik mijn eerste luipaard liggen in een boom. Dit was zoals het beschreven was in de boeken. Bij aankomst in Governers Camp bleek dat National Geographic al drie maanden in het camp was om een leeuwenfamilie te filmen voor een documentaire van een uur. 3 maanden filmen voor 1 uur film? Ik schrok, want ik was me direct bewust van hoe klein de kans was dat ik in mijn drie dagen precies ging zien waarvoor ik was gekomen. De volgende ochtend gingen we vroeg op pad. Mijn gids vertelde me dat we een rustig plekje bij de rivier gingen opzoeken om mijn wens in vervulling te zien gaan, de ‘crossing’ van de migratie! Op dat moment begreep ik niet precies waarom dat zo belangrijk was, maar enkele uren later leerde ik dat heel snel…

Daar stonden we dan op een mooie plek aan de rivier met aan de overkant duizenden grazende wildebeesten en zebra’s. We hadden lunchpakketten bij ons zodat we de hele dag zouden kunnen blijven en niet terug hoefden naar het camp. Al snel bleek ook hier weer dat je de natuur niet kunt dwingen. De dieren maakten geen enkele aanstalten om de rivier over te steken en na twee uur heerlijk in het zonnetje te zitten was er helaas niets veranderd aan mijn uitzicht. Laat staan een crossing. De serene rust en heerlijke temperatuur, waar ik normaal zeer van geniet op safari, gaven geen enkele aanleiding dat mijn verwachtingen uit zouden komen.

Ongeduldig vroeg ik mijn gids of we niet beter naar een andere plek zouden kunnen gaan. Hij legde me uit dat dat kon maar dat de kans hier het grootste was. Simpelweg omdat de dieren hier al aan de oever stonden en er verder geen andere jeeps in de buurt waren. Ik vroeg waarom dat laatste zo belangrijk was. Daarop gaf hij aan dat wildebeesten eigenlijk helemaal niet over wíllen steken, maar dat de behoefte voor vers gras aan onze zijde van rivier ze dwingt de crossing te maken. Tevens zijn ze zich ervan bewust dat de oversteek ook hun laatste uur kan betekenen, dus zijn ze zeer zenuwachtig. Een minimaal geluid van een andere jeep of een zonnestraal die via de buitenspiegel de wildebeesten bereikt kan al een reden zijn om vooral níet over te steken. Ik begreep het. We bleven op deze mooie plek. Net toen we aan de lunch wilden beginnen, begonnen de eerste dieren zich richting water te begeven. Langzaam zette het eerste wildebeest een stapje in de rivier, ik keek gespannen toe. Het ging gebeuren! Op het moment dat ik dacht dat ze zouden gaan zwemmen trokken ze zich plots allemaal terug….. Achter onze jeep kwam net een andere jeep aanrijden die ook getuige wilde zijn van dit schouwspel. Het geluid had de wildebeesten echter doen besluiten hun crossing uit te stellen. IK BAALDE!

2,5 uur later probeerden ze het opnieuw, maar toen ze wederom niet doorzetten begon ik mijn geduld te verliezen. Zeker nadat de wildebeesten besloten om massaal langs de rivier verder te trekken. Net op het moment toen ik wilde vragen om ook maar verder te gaan begon een kleine kudde zebra’s een stapje in het water te zetten. Ik hield mijn adem in, want in de rivier lagen zeker 30 krokodillen, net als ik, te wachten op de oversteek. Mijn gids had tijdens het wachten verteld dat krokodillen dagen zonder eten kunnen. Ze wachten dus geduldig tot iets of iemand zal oversteken. En vanwege de omvang van de kuddes was er ook altijd genoeg voor iedereen. Nu slechts een tiental zebra’s de oversteek ging wagen was de kans groot dat niemand dit zou overleven, omdat de krokodillen het met deze kleine kudde moesten doen.

De zebra’s begonnen te zwemmen, één voor één achter elkaar. Achteraan ook een merrie met een veulen. De krokodillen bleven stil liggen. De zebra’s waren halverwege, nog steeds geen enkele beweging bij de krokodillen. Tot mijn verbazing haalde de eerste zebra de overkant en later volgde de rest……. Iedereen was ongedeerd. Rustig begonnen ze voor onze jeep te grazen. Mijn gids begon te lachen toen hij mijn beteuterde gezicht zag. “Ach”, zei hij: “waarschijnlijk hebben ze afgelopen week al genoeg gegeten. Morgen is er weer een dag!”

Ondanks dat ik een geweldige dag heb gehad, was ik ergens ook een beetje teleurgesteld. Ik had de crossing niet gezien, maar tegelijkertijd realiseerde ik me hoe mooi het is dat de natuur zich niet laat regelen en hoe bijzonder het is als ik het nog wel ga zien. Ondanks het missen van de crossing heb ik een geweldige safari gehad en toen ik een paar jaar later terug keerde heb ik dubbel genoten van dit bijzondere spektakel.

Naschrift:

Belangrijk bij het ervaren van de Grote Trek is het kiezen van de locatie. Aangezien de dieren migreren hangt het van de tijd van het jaar af welke locatie het beste is. De specialisten van ExperienceTravel adviseren u graag aan de hand van uw gewenste reisperiode. Een mooie mogelijkheid is te kiezen voor de exclusieve ‘mobile camps’ die ‘tijdelijk’ op een unieke plek in de Masai Mara en de Serengeti worden opgebouwd om de Grote Trek te zien zonder grote afstanden te hoeven afleggen.    

Vond u dit reisverhaal Zuid-Afrika interessant en wilt u meer reisverhalen lezen? Schrijf u dan hieronder in voor de nieuwsbrief. Voor een overzicht van eerdere reisverhalen klikt u hier.