Alaska: Onbegrensde pioniersbestemming

Reisverhaal

Travel

Amerika
+1

“We gaan wandelen?”, vraag ik hoopvol. Onze gids Mike knikt instemmend en loopt voor ons uit. We zijn zojuist met een klein vliegtuigje geland op het strand in Lake Clark National Park en vanuit de lucht zagen we al zeker 15 beren niet ver van de plek waar wij ons nu bevinden. Mike heeft de pas er goed inzitten. Terwijl ik me afvraag of hij ons tegen de aanwezige beren en ander wildlife kan beschermen, zie ik dat hij een holster draagt met een wapen. Ik besluit hem maar meteen te volgen. We stoppen bij een watertje en al snel zie ik aan de andere kant van het water een paar grote bruine beren. Als ik wat langer kijk, zie ik er steeds meer. Het is paringsseizoen, wat betekent dat ze veel achter elkaar aan rennen. Anderen zijn gras aan het eten of gewoon aan het luieren. Met mijn verrekijker tuur ik door het landschap en verderop zie ik er nog meer. Wow, ik heb nog nooit zoveel beren tegelijk gezien. “Welcome to Alaska”, zegt Mike. Niet alleen de beren zijn een lust voor het oog, ook het landschap is een genot om naar te kijken.

Ik denk even terug aan de tocht hier naartoe. Het betrof een flightseeing, zoals ze dat in Alaska zeggen, waarbij je vanuit de lucht het landschap bewondert. Na het opstijgen lieten we Anchorage al snel achter ons en vlogen we over een grote, eindeloos lijkende wildernis. Het Lake Clark National Park, waar we ons momenteel bevinden, is dan ook alleen per vliegtuig te bereiken en mede hierdoor een van de minst bezochte nationale parken van Amerika. Het park ligt in een zeer onherbergzaam gebied waar twee bergketens bij elkaar komen: de Alaska Range en de Aleutian Range. Deze wetenschap maakt het wel nog specialer dat we hier zomaar rond kunnen wandelen.

Gedurende de vlucht, die zo’n anderhalf uur duurde, genoten we van het ene na het andere indrukwekkende uitzicht. Verlaten uitgestrekte vlaktes en zeer groen landschap worden afgewisseld door besneeuwde bergen, vulkanen en gletsjers, wat qua kleurencombinaties prachtig samenging met het aquamarijnkleurige water van de zee. We vlogen langs de kust en de grootste verrassing onderweg was het zien van beluga’s in het water.

Het is genieten op deze bijzondere plek, waar Mike ons uitleg geeft over wat we voor ons zien. In de berenwereld zijn vrouwtjes wat lichter van kleur en iets kleiner. Even verderop zie ik een beer op zijn achterpoten staan terwijl hij met zijn rug tegen een grote tak wrijft. Aan de andere kant zijn twee beren met elkaar aan het stoeien en het vrouwtje, dat steeds achtervolgd wordt, rent nog harder weg. Het is duidelijk dat zij geen interesse heeft.

Voldaan en zeer onder de indruk kom ik weer aan in een zonnig en zomers Anchorage. Als de zon schijnt in Alaska kun je er in de zomer extra lang van genieten, omdat het lang licht blijft en dat doe ik dan ook als ik nog wat door de straten loop.

Talkeetna, een hippie-achtig dorpje tussen Anchorage en Denali National Park, is mijn volgende bestemming. Het dorpje is niet meer dan een straatje met restaurantjes en winkeltjes, maar heeft wel wat eigenaardige kenmerken. Ten eerste was een kat lange tijd burgemeester van het dorp en, zo heb ik me laten vertellen, is er een ‘Bachelors Society’ die jaarlijks een feest geeft waarbij je kunt bieden op vrijgezellen. Dezelfde society organiseert een Women Wilderness Contest. Vrouwen laten hierbij aan mannen hun wildernis technieken zien, waaronder het jagen op een moose. Alle andere dagen, zoals vandaag blijkt, zijn er voornamelijk Amerikaanse backpackers en andere toeristen die het straatbeeld bepalen.

alaska-bergen-uitzicht-vliegtuig-amerika

Ik besluit in Talkeetna een flightseeing te doen die onder meer over Mount Denali voert. Bij het inchecken hoor ik dat Mount Denali bedekt is onder een dik wolkendek en er een alternatieve route is bedacht over de Alaska Range. Ook spectaculair, werd me beloofd en niets bleek minder waar.

We vliegen over een uitgestrekt berglandschap bedekt met een dikke laag sneeuw. Af en toe zie ik imposante donkere bergpunten hoog boven alles uit torenen. Het verbaast me hoe snel je in Alaska in een ruig en verlaten landschap uit kunt komen. Het Winter Wonderland landschap, dat eindeloos lijkt te zijn, bezorgt me een onvervalst alleen op de wereld gevoel. Op dit moment kunnen we helaas geen landing maken, laat onze piloot Jake weten. Er hangt veel bewolking rondom de plek waar we normaal gesproken landen. Hij geeft aan dat hij regelmatig zelf naar een van de gletsjers vliegt met wat vrienden om te genieten van de stilte en het ruige landschap. Het lijkt wel of het heel normaal is om je vliegbrevet te halen in Alaska. Jake bevestigt dat meer mensen dit vermoede uitspreken: “dat hoor ik vaker, maar eigenlijk heeft in Alaska maar 1 op de 90 inwoners hun vliegbrevet.” Ik kijk weer naar buiten, mijn gedachten dwalen af en ik denk aan hoe avontuurlijk het moet zijn om niet met de auto er op uit te trekken, maar ‘gewoon’ zelf te kunnen vliegen naar zo’n ruige plek waar helemaal niemand is.

Om de Alaska Range vanaf land goed te bekijken, rijd ik naar Denali National Park. Bij de ingang parkeer ik de auto en wandel ik naar de bus die me naar de accommodatie in het park brengt. Wanneer ik instap word ik hartelijk verwelkomd door de chauffeur van de bus. Een typisch Amerikaanse, Christine, die op het moment dat ze zich voorstelt direct haar twee zoons ter sprake brengt. Vol trots geeft ze aan dat een van hen in het leger heeft gezeten. Als we even later door het park rijden, blijkt dat Christine een perfecte wildspotter is. We stoppen dan ook bij iedere gelegenheid waar wild te zien is. We zien diverse elanden zoals de moose en kariboe, maar ook beren, dalschapen en vossen. Naast al het wild passeren we een fabelachtig toendralandschap. Ik realiseer me dat ik me weer in pure wildernis bevind. Mijn ogen dwalen af naar de bergketen links van mij. De bewolking, die als een gordijn rondom de bergtoppen hing, lijkt op te klaren. In de wetenschap dat het niet veel voorkomt dat Mt. Denali, de grootste berg van de keten, te zien is, voel ik enthousiasme toenemen. Ik kan mijn blik er niet vanaf houden. Toch word ik afgeleid door een man die me aanspreekt. “You are from Holland? I have a million questions!” Ik kijk hem wat vragend aan. Hij vertelt me dat hij het heel bijzonder vindt dat iemand uit Europa naar Alaska afreist. Het zijn toch vaak de Amerikanen die hier naartoe reizen. En ja, hij heeft wel gelijk. 95% van de reizigers die ik ben tegengekomen, komen zoals ze zeggen uit de ‘Lower 48’, hetgeen betekent dat ze afkomstig zijn uit een van de lagergelegen staten van Amerika. We kletsen wat verder als plotseling iedereen met camera’s zich naar de linkerkant van de bus begeeft. Als ik uit het raam kijk, zie ik dat Mt. Denali volledig te zien is, wat het ruige landschap helemaal afmaakt! Met wederom een voldaan gevoel komen we aan in de lodge en vol verwachting kijk ik uit naar het verblijf hier de komende dagen. Een ding is me inmiddels wel duidelijk geworden: Alaska is full of surprises!