Matobo Hills, 27 december 1998, bijna 20 jaar geleden.
Al kletsend met Fiona uit Engeland lopen we achter onze andere reisgenoten aan en kom ik hijgend boven op een heuvel. De zon begint te zakken en we verbazen ons over het 360 graden uitzicht over het heuvelachtige groene landschap. We vallen helaas net te laat in om de hele geschiedenisles van onze gids te horen over de man die hier begraven ligt ... Cecil Rhodes. Maar ik krijg genoeg mee om te beseffen dat deze Cecil een man met veel invloed is geweest. Zo was hij de stichter van het voormalige Rhodesië, nu Zimbabwe, en heeft hij hier in dit gebied diverse oorlogen met de lokale Ndebele uitgevochten. Maar dit park straalt nog veel meer geschiedenis uit. Want zo'n uur geleden stonden we in dit park nog te kijken naar schilderingen van Bushmen. Dergelijke schilderingen hebben we enkele weken geleden ook in Namibië gezien. De Bushmen is het oudste volk van Zuidelijk Afrika en her en der hebben zij hun sporen nagelaten. Hun geschiedenis gaat terug tot zo’n 40.000 jaar geleden toen zij dit gebied al bewoonden. De verborgen grotten werden als woonplaats gebruikt en op de wanden lieten zij schilderingen achter. Later behoorde het gebied toe aan de Ndbele. De heuvels vormen nog steeds een heilig gebied en een plek voor ceremonies en rituelen.
De geschiedenisles van vandaag (die ik maar deels meekrijg) maakt indruk, al besef ik dan nog niet wat de komende jaren mij gaan brengen. Ik ben voor het eerst in Afrika en maak als backpacker kennis met het continent. Als ik weer thuis ben in Nederland, weet ik wel al zeker: Ik ben verslaafd aan Afrika en ga zeker nog eens terug.
Bijna 20 jaar later, zelfde plek, zelfde tijdstip. Ook nu kom ik hijgend en kletsend boven op Matobo Hills en zie de zon onder gaan. Dat ik naar Afrika terug zou keren, wist ik in 1998 al meteen, maar dat ik er bijna jaarlijks zou komen, had ik niet kunnen bevatten. En dat ik nog eens op deze memorabele en fascinerende plek zou staan, dat al helemaal niet. Ook nu hebben we eerst een rit gemaakt door het park en zijn we gestopt bij Bushmenschilderingen. Herinneringen komen boven. En ook nu verbaas ik mij weer over de schoonheid van dit park. Matobos wordt gekenmerkt door beboste heuvels en opeengestapelde rotsblokken. Deze rotsformaties hebben door erosie en blikseminslag de meest bizarre vormen. Zo lijkt er zomaar een teddybeer in het landschap neergezet te zijn en vanuit de lodge kijken we zo op het achterwerk van een olifant! Inmiddels zit ik met een gin&tonic te genieten van het uitzicht. Het verbaast mij niets dat Cecil (na al mijn Afrika reizen mag ik hem vast wel zo noemen) dit plekje de naam ‘View of the World’ gaf.
En over 20 jaar…? Het zou zomaar kunnen dat ik ook dan weer hijgend bovenop die bewuste heuvel sta. Zimbabwe gaat namelijk nooit vervelen. Sterker nog, het land blijft fascineren en wordt eigenlijk alleen maar interessanter. Op de middelbare school konden de geschiedenislessen me niet snel genoeg voorbij gaan, maar in Zimbabwe heb ik gemerkt dat kennis van het verleden een speciaal gevoel teweeg kan brengen. Dat gevoel maakte zich in 1998 van mij meester en ook tijdens mijn meest recente bezoek ervoer ik, uitkijkend over dat majestueuze landschap, weer diezelfde tinteling. Er is hier door de eeuwen heen zoveel gebeurd en toch is het nu op exact diezelfde plek zo vredig, alsof het nooit anders is geweest. En er is nog zoveel meer te leren en te ontdekken, in Zimbabwe en in de hele wereld. Mijn geschiedenisles begint pas net en mijn boek is nog lang niet uit.
