Sri Lanka: De geheimen van Yala National Park

Tien jaar lang heb ik inmiddels het voorrecht om de wildparken van het Indiase subcontinent te mogen bezoeken. In die jaren is mijn focus altijd uitgegaan naar die parken die een juiste balans bieden: veel wildlife en de best mogelijke natuurbeleving. Yala National Park in Sri Lanka stond nooit hoog op mijn verlanglijst. Tuurlijk, het is één van de beste parken om luipaarden in het wild tegen het lijf te lopen – maar wat mij er altijd van weerhield te gaan is het grote aantal toeristen, de grote aantallen jeeps die dag in dag uit het park binnen rijden. Tot ik werd getipt door mijn Sri Lankaanse vriend Amrick. “Freek, Yala is geweldig. Je moet alleen weten waar en hoe!” Ik pakte mijn koffer.

Tip 1: De juiste accommodatie

Reserveer geen kamer in één van de lodges aan de kustweg die naar de hoofdingang leidt. Er zitten absolute toplodges bij, maar voor de accommodatie kom u niet, toch? Boek in plaats daarvan één van de luxe tenten in Leopard Safaris Camp. Het is hier waar ik mijn koffer weer uitpak, op zoek naar verrekijker en telelens. Mijn tent heeft alles: airconditioning, een comfortbel kingsize bed, zitjes, een bureau om aan te schrijven, voldoende stopcontacten om mijn camera’s op te laden en een ruime badkamer met warm water. De basis is alvast goed.

Tip 2: Avoid the crowd

Het is makkelijker dan u denkt, en Yala National Park in Sri Lanka biedt voldoende mogelijkheden. Block 1 is het parkdeel waar iedereen heen wil. Wellicht terecht, want de kans dat u hier een luipaard in uw vizier krijgt is groot. Nergens ter wereld is de luipaard-dichtheid groter dan hier. Wat ik u aanraad is om tóch naar block 3 of 5 te gaan. Hier treft u prachtige landschappen van altijd groen bos, teakbomen, struikgewas, wurgvijgen en graslanden. Langs de riviertjes wemelt het van het vogelleven. Hier parkeren we onze jeep aan een waterpartij, en blijven ongestoord wachten op wat er gaat gebeuren. Misschien is het dan geen luipaard die uit het struikgewas verschijnt, maar ook andere diersoorten zijn fantastisch om te spotten en het blijft altijd spannend, zowel voor ons als voor het prooidier!

Tip 3: Block 2

Voor dit deel van het park heeft u een speciale vergunning nodig, die bijtijds gereserveerd dient te worden. Honderden jaren geleden werd het gebied dat nu onderdeel uitmaakt van het nationale park volop bewoond. Hier bevonden zich steden, tempels en kloosters. Een enorme vlakte waar ooit op grote schaal rijst werd verbouwd, is in de loop der jaren omgevormd tot een uitgestrekte savanne. Dit nogal afwijkende landschapsbeeld biedt weer een hoop mogelijkheden. We hebben panoramisch zicht, zien duizenden herten grazen op de vlaktes, evenals kuddes olifanten. We rijden dieper dit gedeelte in en komen uit bij de zee. Kilometers maagdelijk strand strekken zich voor ons uit. En het mooiste van dit alles? We zijn, we geloven het nauwelijks, alléén.

En zo rijden we alweer laat in de ochtend langs de rivier in block 5, mijn camera gefocussed op een koppel bonte ijsvogels op een tak boven het water. Achter ons klinkt plots een geluid dat zich nog het best laat omschrijven als een dreinde peuter. Zo zacht dat wij het afschrijven, maar mijn gids draait resoluut zijn hoofd naar het geluid. “A kill, a kill”, sist hij. Wij – of eigenlijk, onze oren – waren getuige van een dodelijke aanval van een luipaard op een axishert. Op nog geen dertig meter achter onze ruggen! Het blijft stil, op een enkele alarmkreet van een hert na. We horen geruis, het geluid van het verslepen van de prooi naar veiliger oorden. Daarna weer stilte. Dit alles gebeurt in het struikgewas,  we hebben niets van het tafereel kunnen gadeslaan. Wat wel slaat is mijn hart, en snél!

Heb ik dan geen enkel luipaard gezien in Sri Lanka? Zeker wel! We deden toch een safari in block 1. Wéér een gevalletje van “je moet weten waar en hoe”. Dankzij de ligging van het kamp van Leopard Safaris rijden we via een zij-ingang het park in en omzeilen zo de drukte bij de hoofdingang. Onze gids vermijdt nadrukkelijk de drukste gedeeltes van het park, hetgeen verrassend goed lukt. Wanneer we een bos uitrijden en een splitsing van de boswegen naderen zien we hem liggen. Een ongeveer zes maanden oude welp. Zijn broertje en moeder zien we nog net de struiken in vliegen, maar onze vriend blijft doodgemoedeerd liggen. We naderen wat, wetende dat moeders ons ergens moet aanstaren vanuit het groen. Mijn camera klikt.

Yala National Park, wat ben je mooi.