Peru: De mysterieuze schat van Zuid-Amerika

Voor mijn gevoel is mijn adrenalinepeil pas net weer normaal, als het volgende avontuur zich al aandient: White Water Rafting. De Vilcanota rivier leek vanaf de oevers niet erg ruig, maar eenmaal in het water kwam ik daar al snel op terug. De instructeur roept: ‘’Left, right, left, right, forward, forward...Get in!’’ De raft gaat recht op zijn doel af en duikt voorwaarts de waterval af. We varen een stukje onder water, maar poppen gelukkig al snel omhoog en zetten ons weer schrap op de rand van de raft. De adrenaline is terug en uit zich in een brede glimlach en luid gejuich. Een goed begin is het halve werk, zeggen ze. Ik verheug me daarom enorm op wat er nog komen gaat.  

De volgende twee dagen beginnen wat rustiger. We lopen langs rivieren en passeren kleine dorpjes. We banen ons een weg door de dichtbeboste jungle en komen uiteindelijk uit bij een recentelijk ontdekt Inca pad. De zogenoemde Inca Trail beslaat totaal 40.000 kilometer aan wandelpaden en leidt naar alle uithoeken van het rijk. Van Quito in Ecuador tot Santiago in Chili en Mendoza in Argentinië. Dit pad neemt ons onder andere mee langs exotische producten zoals mango’s, ananassen, avocado’s en medicinale planten. Onderweg stoppen we bij een lokale koffieboer voor een heerlijk bakje koffie. Ontspannende thermische baden en smaakvolle Peruaanse gerechten maken deze tocht voor mij compleet.

Aan het einde van de derde dag passeren we de ‘stairway to heaven’, ofwel de eerste toegangspoort tot Machu Picchu. Ik stop even en sta stil bij de gedachte dat de nu nog lege vlakte voor de poort, morgen vóór zonsopgang al vol zal staan met mensen. Mensen die, net zoals ik, al jaren uitkijken naar het moment deze mysterieuze stad met eigen ogen te zien. Na een stevige maaltijd gaat de camera aan de oplader. Maar ook ik moet morgen 100% opgeladen zijn en duik zodoende vroeg mijn bed in.  

Om 4 uur begint de dag. De grote dag waar ik de afgelopen dagen naar toe heb gewerkt en de afgelopen maanden naar uit heb gekeken. Het is donker en ook best koud. Ik draag een hoofdlamp en houd mijn lichaam warm door de verschillende lagen die ik heb aangetrokken. In mijn rugzak draag ik mijn opgeladen camera, twee liter water, een lunchpakket en een schoon shirt. Want naast een goed begin, is ook een goede voorbereiding het halve werk.

Twee uur later gaan de eerste poorten open en mag ik eindelijk beginnen met het beklimmen van de ruim 1800 treden. Met de nadruk op beklimmen, want ik had er ook voor kunnen kiezen de bus naar boven te nemen. De beklimming is zwaar. De hoge luchtvochtigheid en ongelijke treden vergen veel van mijn kracht. De zon komt langzaam op, maar vanwege de hitte die het met zich meebrengt mag hij van mij nog even achter de bergen verscholen blijven. Het merendeel van de tijd kijk ik naar mijn voeten. Links, rechts, links, rechts, er lijkt geen eind aan te komen. ‘’Had ik maar…Nee!’’ Ik zet door. Onderweg word ik gemotiveerd door de sneak previews van het prachtige bergachtige gebied. Dat houdt me op de been. Na anderhalf uur kom ik boven aan. Mijn shirt is doorweekt en ik heb de helft van mijn water voorraad verbruikt. Een droog shirt was gelukkig geen overbodige luxe. Machu Picchu, here I am!

Ik volg de gids langs de smalle passages naar een plateau waarvandaan we een mooi uitzicht zouden hebben. Zouden hebben, want binnen enkele minuten is de stad in dichte mist gehuld en omgetoverd tot één witte gedaante. In de verte laat de zon een doffe gele vlek achter. De gids gaat verder met zijn verhaal alsof er niets aan de hand is. Gebeurt dit echt?  Dit is niet waarvoor ik vier dagen heb lopen zwoegen! Machu Picchu bedekt in mist… Ik luister nog maar half naar zijn verhaal en concentreer me op wat ik wél kan zien. Vol verbazing kijk ik hoe de wolken stukje bij beetje lijken te smelten voor de zon. ‘’Wauw, moet je zien!’’ Meer woorden kon ik niet bedenken om te beschrijven wat ik op dat moment zag en voelde. “Wauw…!”

Vanwege haar ligging op ruim 2400 meter hoogte, verscholen tussen bergtoppen van wel 6000 meter hoog, hebben de Spanjaarden de stad nooit ontdekt tijdens de verovering van Peru in de 16e eeuw. Nadat de Inca’s het rijk verlieten, hebben bamboebosjes en dicht vervlochten klimplanten honderden jaren de tijd gehad om de stad te begraven en te verbergen als een schat. Een schat die in 1911 bij toeval werd ontdekt door een Amerikaanse wetenschapper en lokale boer. De stad spreekt tot de verbeelding, maar de Inca’s hebben niet voldoende tekeningen en geschriften achtergelaten om ons de waarheid over hun bestaan te vertellen… In gedachten verzonken besef ik dat het tijd is om weer over te gaan tot de orde van de dag. De aanblik van de wonderlijke stad zorgt gelukkig al snel dat de gids mijn volledige aandacht weer heeft en ik luister met gespitste oren naar de fascinerende verhalen die hij vertelt. Langzaam dringt het tot me door dat mijn reisdoel is behaald. Machu Picchu is iets is dat ik nog nooit eerder had gezien. Wie weet wat er nog meer verscholen ligt in het prachtige, mysterieuze Peru…?