Nauwelijks heb ik een oog dichtgedaan. Met mijn ogen dicht luister ik naar het opgetogen ochtendgeluid van vele verschillende vogels in de jungle. Hoewel ik wakker ben, schrik ik toch van het zo herkenbare geluid van mijn wekker. Liggen blijven heeft geen enkele zin. En misschien zorgt het ritme van de vroege ochtend ervoor dat ik die spanning in mijn maag een beetje kwijtraak.
Vandaag gaat het gebeuren. De ontmoeting met een van de berggorilla families in het Bwindi Impenetrable National Park, Oeganda. Het is zo raar. Al jarenlang is het een van mijn grootste reiswensen. Oog in oog met de zo zeldzame en goedmoedige krachtpatsers van de jungle. En nu het dan bijna zover is, merk ik dat mijn spanning ook wordt veroorzaakt door een voorzichtige angst. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n woudreus in woede ontsteekt. Onzin natuurlijk, maar toch.
Na een uitstekend ontbijt is het tijd om me te melden bij onze trekkinggroep. De mede ‘avonturiers’ kijken me met licht verbaasde blik aan. “Wat doet een vrouw hier zo alleen?”, zie ik ze denken. Wanneer ik ze uitleg dat dit zo’n beetje mijn werk is, verdwijnt de licht verbaasde blik en bevestigen ze dat dit toch wel de mooiste baan is die je je kunt voorstellen. Ik verwonder me overigens over de leeftijd van enkele stellen. De zeventig ruim gepasseerd, schat ik zo. De gorillatrekking vraagt om een behoorlijke basisconditie. Deels omdat de route vele kilometers aflegt in heuvelachtig dichtbegroeide jungle, maar ook omdat het warm, klam en vochtig is. Gelukkig bestaat ons team van stafleden uit energieke jongemannen die graag een hand uitsteken om te helpen.
Mijn rugzakje, met voldoende water, een regenpak, en een lunchpakketje, heb ik in handen gegeven van een van de stafleden. De kleine vergoeding is voor hem een welkome aanvulling. Ik merk al snel dat het een luxe is om geen ballast te hebben. Hoewel ik elke week thuis mijn rondjes loop, merk ik dat het wandelen in de jungle vermoeiend is. Het eerste vlakke stuk in de route is inmiddels overgegaan in een moeilijker begaanbaardere route waarvoor het af en toe echt klauteren is. De jongemannen uit het begeleidingsteam spannen zich in om de oudere avonturiers te helpen. Gelukkig houdt iedereen de moed erin. Het doel is dan ook een langgekoesterde wens voor ieder uit ons groepje.
Net als ik me afvraag hoeveel verder we nog moeten, houdt onze hoofdgids stil. Er is me nog niets opgevallen. Geen bijzonder geluid en ook geen beesten? “Look. There.” De gids trekt een aantal takken opzij en ik zie een moeder gorilla met een babygorilla op de borst in een boom klauteren. Mijn hart klopt. Daar zijn ze. Al snel zie ik meer gorilla’s. We lopen langzaam een stukje verder. Wow, daar zit een echte silverback op de grond. Nog geen vijftien meter ver weg. Iedereen uit onze groep is stil. De gids en stafleden praten op gedempte toon. Ze vertellen ons wie de baas is en welke rollen er zijn in deze familie van gorilla’s. Voorzichtig maar nieuwsgierig kiest iedereen zijn plekje om een goed beeld te kunnen krijgen van de verschillende gorilla’s.
Zilverrug met kleintje - Oeganda | Gorillatrekking | ExperienceTravel - YouTube
Het is zichtbaar dat de gorilla’s gewend zijn aan menselijke toeschouwers. De silverback gorillaman zit rustig te luieren terwijl enkele nieuwsgierige jonge gorilla’s onze kant op komen spelen. Ik kan ze bijna aanraken. De silverback houdt de enthousiaste jongelingen goed in de gaten. Plots staat hij dan ook op om mijn kant op te komen. Vijftien meter is nog maar tien meter en tien meter is minder dan enkele meters. Mijn hart bonkt in mijn keel. Onze gidsen blijven rustig, dat voorkomt dat ik weg wil rennen. Ik houd me als vanzelf een beetje onderdanig. Als ik toch voorzichtig omhoog kijk, zie ik de silverback op nog geen twee meter afstand. Ik kan hem zo aanraken, maar doe dat natuurlijk niet. Met ingehouden adem volg ik zijn bewegingen. De jonge gorilla’s worden teruggehaald door ‘vader’ als ze nog dichterbij komen. Het is bijzonder hoe zoveel kracht en verschijning zo gemoedelijk is. Hij lijkt te willen zeggen, als jij mij met rust laat, laat ik het jou ook. Net zo snel als de silverback mijn richting opkwam, vertrekt hij ook weer. Ik voel een lichte opluchting. Tegelijkertijd voel ik de verwondering van een unieke ontmoeting met zo’n bijzonder dier. Onvergetelijk.
Teruggekomen in de lodge. Onder het genot van een drankje en een hapje raken we niet uitgepraat over deze ‘experience for a lifetime’.
.jpg?aspect_ratio=2:3&width=800&height=1200&format=jpeg)
