Namibië: Ja, Ik wil (naar Namibië)

Reisverhaal

Travel

Namibië
+1

Het is 05.30 en ik hoor geklop op de deur. Ik schiet overeind en wrijf in mijn ogen. Buiten is het nog donker. Zachtjes maak ik mijn vriend wakker. Op dat moment weet hij nog niet waarom we al zo vroeg op moeten (tenminste, dat denk ik). Ik weet het wel. We zijn op reis in Namibië en verblijven in het begin van onze reis nu bij de Sossusvlei.

Als verrassing tijdens deze reis heb ik een luchtballontocht geregeld en deze staat voor vandaag op de planning. Hij voelt meteen aan dat er iets bijzonders gaat gebeuren en zonder tegenstribbelen stapt hij uit bed. We melden ons bij de receptie (waar de dame weet dat het voor mijn vriend een verrassing is, ze rept met geen woord over wat wij gaan doen) en stappen al snel in de jeep die ons ophaalt. Het is nog steeds donker. Na een half uur rijden stopt de jeep en dan ziet mijn man het: op de woestijnvlakte zijn mensen druk bezig met het optuigen van een luchtballon. Hij begint te lachen. Ik heb hem tijdens de voorbereidingen van de reis al gemeld dat ik een verrassing had. En hij had al meteen in gedachte dat het een luchtballontocht moest zijn! En toen ik hem vanmorgen zo vroeg wakker maakte, wist hij het nog beter. En nu we naast de ballon staan is het zeker: we gaan de lucht in!

Het is nog best heel wat werk voordat de ballon gevuld is en wij de mand in kunnen stappen. We zijn niet alleen, naast de gids worden we vergezeld door 10 andere reizigers. Allemaal vol spanning en enthousiasme.

De touwen worden losgemaakt en de ballon stijgt op. We zien de auto’s en het achter gebleven personeel kleiner worden. Wat gaat dat snel omhoog zeg! En wat een uitzicht. Hoe hoger we komen hoe beter we over de woestijn kunnen kijken. Achter ons zien we de granieten bergen van de Namib Mountains en voor ons zien we de duinen van de Namib Desert. Ik wist in getallen hoe uitgestrekt het gebied is, maar om met eigen ogen te aanschouwen hoe groot dit is ….. zover we kunnen kijken zien we zand, zand en nog een zand. Maar dan in alle rode en oranje tinten die je kunt bedenken. Want de zon is inmiddels tevoorschijn gekomen en betovert het landschap in een warm kleurenpallet van rood en oranje.

Zo nu en dan manoeuvreert de gids ons van grote hoogte tot op slechts enkele centimeters boven het helmgras. In de lucht horen we helemaal niets, alleen als de brander aangaat is er een oorverdovend lawaai en kun je elkaar even niet verstaan.

Mijn vriend vraagt een Duitse mede toerist of hij een paar foto’s wil maken van ons. Aanvankelijk ga ik netjes naast mijn vriend staan om de camera in te kijken. Maar hij stapt weg en knielt op de bodem van de mand. Pas als hij met een doosje in zijn hand naar mij opkijkt, snap ik wat hij voor mij in petto heeft: ‘lieve schat, wil je met mij trouwen?’ Mijn hand gaat naar mijn mond en eerst vol verbazing, maar al snel met tranen in mijn ogen sla ik wat onverstaanbare kreten uit. Totdat ik er een overduidelijk ‘JA’ kan uitbrengen! Dit was dus zijn verrassing voor mij en ik had al helemaal geen vermoeden.

In een roes en heel gelukkig genieten we van de tocht totdat het tijd is om te landen. Midden in de duinen maakt de ballon een zachte landing en we stappen uit om naar de prachtig gedekte tafel te lopen die voor ons klaarstaat. Daar worden wij door de andere gasten uitbundig gefeliciteerd. Er is champagne en ik mag de fles vasthouden zodat onze gids deze vakkundig kan sabreren. Ik had niet meer van deze tocht en het ontbijt kunnen genieten dan nu!

Na deze prachtige ochtend genieten we de dagen erna van al het moois dat Namibië te bieden heeft. Zodoende komen we ook bij de Bushmen in het oosten van het land, in het dorpje Nhoma. Daar staat een wandeling met de mannen van het dorp gepland. We gaan het veld in om sporen te volgen en om uitleg te krijgen over hun manier van leven. Het is fascinerend om te zien hoe zij weten te overleven in deze droge omgeving die ook wel Kalahari woestijn wordt genoemd. Ze laten zien hoe ze sporen volgen, hoe zij vallen maken en zetten, welke planten eetbaar zijn, hoe ze water bewaren en hoe zij vuur maken. De eigenaar van ons kamp die als vertaler optreedt, meldt mij en mijn ‘verloofde’ dat het volgens traditie pas mogelijk is dat wij trouwen als mijn aanstaande vuur kan maken voor mij. Hahaha, die uitdaging wil hij wel uitgaan. Maar het lijkt makkelijker dan het is ….

10 jaar later kijk ik terug op deze reis en onze bijzondere ervaringen. Er prijkt een mooie gouden ring aan mijn linker ringvinger en ben blij dat mijn man zo’n doorzetter is. Hij heeft vuur weten te maken en we hebben ‘de zegen gekregen’ van de Bushmen om te trouwen. We zijn nu 9 jaar getrouwd, hebben twee prachtige kinderen van 2 en 5 en ik kan niet wachten om met elkaar terug te keren naar het land dat een basis heeft gevormd voor ons gezin.

Reizen