Bijzondere en desolate woestijn beleving
10-daagse Rondreis- Zuid-Afrika
- Namibië
- Natuur
- Earth
- Nationale Parken
- Safari
- Ecolodges
- Conservation
- Rondreis
- met partner
- +10
Voordat ik aan de reis door Namibië begon, keek ik al erg uit naar het verblijf in Okonjima Bushcamp. Okonjima is de thuishaven voor de AfriCat Foundation en vangt een groot aantal katachtigen op, waaronder de cheeta en het luipaard. Het krachtige en charismatische luipaard behoort vanaf mijn eerste ontmoeting tot mijn absolute favoriet, en ik kon niet wachten om er weer een paar te spotten!
Bij aankomst in Okonjima werden we vriendelijk onthaald bij onze lodge. De kamer was verrassend groot en bood een heerlijk uitzicht. Recht voor onze kamer vonden we nog een kleine verrassing: in een plas water zat een wrattenzwijn samen met haar twee kleintjes. Na de lunch maakten we kennis met onze gids Craig, wiens enthousiasme zó aanstekelijk werkte dat we nóg meer zin kregen in de komende twee dagen.
Het plan is om in de namiddag op luipaardentrekking te gaan en de volgende ochtend op cheetatrekking. Opgewonden stappen mijn collega Marlous en ik in de safaritruck. Nadat we nog geen half uur onderweg zijn stopt Craig de wagen. Cheeta’s gespot! Ze lopen rechts van de auto, met z’n drieën. Wat ontzettend gaaf! We maken driftig foto’s terwijl de cheeta’s rustig verder lopen. Craig stapt uit en wenkt ons dat we hem moeten volgen: ‘Laten we proberen te voet iets dichterbij te komen’. Marlous en ik kijken elkaar aan, glimlachen gespannen en stappen uit. Na enkele instructies lopen we in een rij achter de gids aan. Rustig naderen we de cheeta’s, maar we blijven op gepaste afstand. Wat een kick om zo dichtbij te kunnen komen!
Nog maar kort onderweg, en nu kan deze safari al niet meer stuk. Na de cheeta’s te hebben gezien, gaan we op zoek naar het luipaard. Enkele luipaarden dragen een halsband, zodat hun ontwikkeling na het uitzetten gevolgd kan worden. Met een radio kijken ze of een van de luipaarden in de buurt is. Hoe sneller het tikkende geluid op de radio, hoe dichterbij het luipaard. Na een tijd maakt de radio verbinding. Het is voor ons net spoorzoeken: een luipaard zit graag in een beschutte omgeving, en na de regenmaanden is er veel groene beschutting te vinden in Okonjima. Het tikken wordt soms snel sterker, maar zwakt daarna ook weer af. Craig denkt te weten waar het luipaard zich bevindt, namelijk in een dicht stuk bos waar we met de truck niet kunnen komen. Het wordt al wat later en de schemering daalt op ons neer.
Het signaal neemt weer toe, waarop Craig besluit om toch het bos in te rijden. We bukken hier en daar om de takken te ontwijken en zoeken het luipaard door de groene begroeiing heen. Opeens hoor ik naast me een gesmoorde kreet; Marlous heeft het gespot! Voorzichtig, zo stil mogelijk, naderen we met de truck de plek waar het luipaard zit. Majestueus zat ze daar, met felle ogen, lange, dunne snorharen en zwartbruine stippen die op haar lichtbruine vacht lijken te dansen. Wat is dit toch een magnifiek beest! Voor we het weten kleurt de lucht rood en oranje en verdwijnt de zon langzaam onder de horizon.
Bij terugkomst in de lodge komt Craig met een goed idee. We hebben de luipaarden en de cheeta’s al gespot, dus wat gaan we morgen doen? 'Willen jullie wandelen met de neushoorns?' vraagt hij aan ons. Niet helemaal wetende wat dit inhoudt stemmen we nieuwsgierig in. De volgende ochtend gaan we vroeg op pad. De neushoorntrackers zijn er al eerder op uitgetrokken en nemen contact op met Craig als ze de witte neushoorns gespot hebben. Al snel zien ze drie neushoorns en rijden we eropaf. Aangekomen bij de plek lopen we ook hier in een rij achter Craig en de tracker aan en blijven we muisstil. Ik heb het geluk dat ik de witte neushoorn al eerder in het wild heb mogen zien, maar dan vanuit een safaritruck. Om nu te voet door een gebied te gaan waar deze imposante beesten leven, zorgt er toch voor dat mijn hart sneller gaat kloppen.
Neushoorns hebben geen scherp zicht, maar kunnen wel goed ruiken en horen. We moeten dus opletten dat we niet met de wind in onze rug naar de neushoorns toelopen, want dan kunnen ze ons horen. De tracker stopt achter een struik, geeft aan dat we door onze knieën moeten zakken, en ja! Iets verder op zien we de witte neushoorns, rustig maar op hun hoede, staan. Vanaf de grond lijkt dit beest nog veel imposanter dan zittend in de auto. De neushoorns lopen rustig verder en wij gaan voorzichtig mee. In de verte klinkt het geluid van een ‘blaffende’ antilope. Achter me hoor ik Craig zeggen: ‘er is een luipaard in de buurt, dus de ene antilope waarschuwt de andere'.
Op onze weg terug moeten we bukken om de takken te ontwijken. Craig tikt me aan en wijst naar boven: een enorm web met daarin het kleine wild van Afrika! Omdat we zo in gedachte waren verzonken waren we er bijna tegenaan gelopen. Glimlachend, maar ook een beetje verschrikt loop ik door. Aangekomen bij de truck rijden we naar de plek waar de AfriCat Foundation zich bevindt. We krijgen een rondleiding en ontdekken wat de stichting allemaal doet voor de katachtigen. Hier maken we kennis met Lewa. Dit luipaard groeide op bij mensen thuis op de boerderij en is toen ze één jaar oud was naar Okonjima is gebracht. Doordat ze gewend is geraakt aan mensen om haar heen, was het helaas niet mogelijk om haar terug te brengen in het wild. Nu leeft ze in Okonjima in een ruim omheind gebied. Gasten krijgen de mogelijkheid om via een ‘hide’ een kijkje van dichtbij de nemen. Inmiddels is Lewa negen jaar jong en een bijzonder mooie ambassadrice voor deze stichting.
Okonjima was een van onze laatste nachten in betoverend Namibië en we hadden ons geen betere afsluiting kunnen wensen. Mijn verblijf in Okonjima was een onvergetelijke ervaring die ik mijn hele leven zal meedragen. Met groot recht een Experience of a Lifetime!