Maleisië: (Too) close encounter met een orang-oetan

Midden in de jungle zet onze chauffeur ons af. Overal is het groen om ons heen. Hoewel het in eerste instantie muisstil lijkt, worden onze zintuigen langzaam geprikkeld zodra we het ritselen van de takken horen. Later klinken er geluiden van allerlei soorten dieren.

Vanuit het drukke Kuala Lumpur vlogen we met een klein propellervliegtuigje naar de dichte wildernis van Borneo. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Van een drukke, ‘Westers’ aandoende miljoenenstad naar de pure natuur. Van een metropool met de hectiek van een bruisende stad naar een omgeving met alleen de geluiden van de jungle om je heen. Het grote avontuur wacht!

Er is geen garantie dat we de reuzen van het oerwoud, de orang-oetans, in het echt zullen zien. De natuur laat zich niet leiden. Hierdoor zijn we toch een beetje zenuwachtig als de chauffeur ons naar hun leefgebied brengt. Het zou echt een hoogtepunt van onze reis zijn als we deze geweldige dieren in het wild zouden mogen aanschouwen!
Links van ons is een klein pad dat ons in enkele honderden meters naar de plaats brengt waar de orang-oetans regelmatig verblijven. Aan mijn rechterkant staat een soort brug die naar een open vlakte leidt. Daar zie ik een grote boom met een grote, bewegende gedaante eronder. Dit maakte me nieuwsgierig. In de veronderstelling dat de orang-oetans zich toch de andere kant op bevinden, besloot ik te gaan kijken wat er nou precies onder die boom aan de hand was.

Terwijl ik in de richting van de boom loop, hoor ik paniekerig geroep achter me. Het was in het Maleisisch en gebiologeerd door de enorme gedaante voor mij, duurde het even voordat ik besefte dat het geroep op mij gericht was! Ik liep daardoor verder, té ver en bevond me opeens té dicht bij Ritchie, de ‘opper’ orang-oetan. Om het nóg een tikje gevaarlijker te maken, stond ik ook nog eens tussen hem en zijn eten in! Inmiddels had Ritchie mij gespot en kwam langzaam mijn kant op gelopen. Wat een machtig beest! Bijna verstijfd van angst deed ik een paar stappen achteruit om Ritchie de ruimte te geven, zodat hij zijn weg verder kon vervolgen. Op ongeveer twee meter afstand, bleef hij even stil staan. Hij keek me een tijdje aan. Plotseling vervolgde hij zijn weg richting de jungle. Ik stond te trillen op mijn benen en merkte dat ik de hele tijd mijn adem had ingehouden. Een paar minuten later zijn we met z’n allen op veilige afstand achter Ritchie aangelopen, het oerwoud in. Na enkele tientallen meters stopte hij; het was etenstijd. Ritchie ging rustig zitten om wat fruit te eten. Hij maakte het zich gemakkelijk, zodat wij hem in alle glorie konden aanschouwen.