Madagascar: Midden tussen de maki's

Reisverhaal

Travel

Madagascar
+1

Tussen de bladeren beweegt iets. Felana, mijn gids, wijst en schijnt met haar zaklamp op iets wat ik in eerste instantie niet goed zie. ‘Kijk’, zegt ze zachtjes: ‘zie je de ogen?’ Ik kijk nog eens goed en ineens zie ik het. Ik zie een beestje met een lange wollige staart dat zich vastklemt aan een boom. Het is een muismaki, de allerkleinste van alle maki’s zegt Felana.

Ik sta op nog geen meter afstand van het beestje en het blijft kalm zitten, maar dan maakt het een plotselinge beweging naar een andere boom. We volgen de maki nog even tot het verdwijnt in het regenwoud. Ik ben in het Ranomafana National Park, wat met de dichte begroeiing de woonplaats is van tal van mysterieuze dieren. Vol verwachting wandel ik verder. Het is erg donker en met onze zaklampen schijnen we het woud in. Ik merk dat het spotten van dieren in het donker niet meevalt, Felana lijkt hier echter geen enkele moeite mee te hebben. Ze vindt reptielen, maki’s, kikkers, gekko’s en wandelende takken. Dat laatste vind ik helemaal bijzonder knap, want zelfs als ik er met mijn neus bovenop sta kost het mij redelijk wat tijd om ze te onderscheiden van de takken van de struiken eromheen. ‘Hoe lukt het je toch iedere keer om de dieren te spotten’?, vraag ik haar. ‘Als ik het woud in kijk zie ik alleen maar groene bladeren’. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht en ze vertelt mij dat het belangrijk is om te letten op oogjes die reflecteren in het licht van de zaklamp of witte vlekken die op de bladeren verschijnen. Dat is hoe kameleons of gekko’s kleuren als je er met een lamp op schijnt.

De vreemde geluiden die ik uit het woud hoor komen maken me enthousiast om verder op onderzoek uit te gaan. Ik probeer wat zorgvuldiger te kijken en onderzoek bijna ieder blaadje aan de bomen langs de weg. Terwijl ik daar druk mee ben hoor ik een paar meter achter mij Felana roepen dat ze weer iets gevonden heeft. Net voordat ik mij om wilde draaien zie ik voor mij iets wits op een blad van een struik. Ik zet een stap dichterbij om het witte bolletje verder te onderzoeken en zie piepkleine pootjes. Als ik het licht er wat verder vanaf houd, zie ik dat het perfect kleurt met de omgeving. Enthousiast roep ik naar Felena: ‘Ik heb iets gevonden!’ En ze komt snel kijken. Het is een ‘Flapnecked Chameleon’, zegt ze. Je hebt een kameleon gevonden. Echt goed gedaan. Mijn liefde voor de natuur komt in alle hevigheid naar boven als ik me realiseer dat ik zo’n apart dier ontdekt heb. Te weten dat deze kameleon alleen in dit land voorkomt maakt me nog enthousiaster. Ik onderzoek het beestje, wat is het klein, maar toch zo bijzonder. Ik kan niet wachten om nog meer te ontdekken in dit bijzondere woud.

De volgende dag sta ik in de tuin van het hotel en geniet van een prachtig uitzicht over het park. De lucht is fris en de aanwezigheid van het nabijgelegen woud met al haar mysterieuze geluiden nodigt uit om verder op verkenning te gaan. De dagen hiervoor heeft het flink geregend, maar vandaag lijkt het een stralende dag te worden gezien de strakblauwe lucht boven mij. Dat het geregend heeft merk ik als ik door het regenwoud loop. Het is een modderig pad met hier en daar wat glibberige momenten. Felana gaat ook vandaag met mij op pad. Als ze besluit om van het pad af te gaan, komen we helemaal in de wildernis terecht. Voor mij kan het niet avontuurlijk genoeg zijn en volg haar op de voet. We wandelen een flink stuk omhoog totdat ze stopt. Ik sta wat onhandig op een schuin stuk en zoek een plek waar ik probeer te voorkomen dat ik niet meteen weer naar beneden rol. Kijk eens naar boven zegt ze. Ik volg de boomstammen naar boven en zie drie grote maki’s op de takken zitten. Wow, wat zijn ze groot. ‘Dit zijn de Black and White Rugged Sifaka. Ze kunnen wel zo’n 1,20 meter worden en zijn herkenbaar aan hun lange staart’. Wat een prachtige beesten! Dat maki’s groot kunnen zijn heb ik een paar dagen geleden al ervaren in Andasibe-Mantadia National Park waar we de Diademed Sifaka en de Indri hebben gezien. Wat me opvalt is dat ze ongestoord hun gang gaan en geen angst hebben voor mensen. Ik sta namelijk van een niet al te verre afstand naar hen te kijken. Felana legt uit dat de enige natuurlijke vijand van de maki’s de Fossa is en deze met uitsterven wordt bedreigd.

Even later sta ik te kijken naar een Bamboe maki die wel wat wegheeft van een Gremlin uit de gelijknamige Amerikaanse film. Sommige dieren hier zien er zo gek en onwerkelijk uit. ‘Vind je dit vreemd?’, vraagt Felana: ‘dan zal ik je eens vertellen over de dieren die uitgestorven zijn. Wij hadden maki’s zo groot als gorilla’s en de grootste vogel die ooit geleefd heeft; de elephantbird’. Nu had ik al eerder gehoord dat er in Madagascar vleermuizen voorkomen die zo groot zijn dat ze op vliegende honden lijken en bij het horen van elephantbird komt er dan ook meteen een plaatje in me op van een olifant die kan vliegen. Heel even denk ik dat het me niet zou verbazen als zoiets hier geleefd zou hebben. Madagascar is in veel opzichten een uniek en bijzonder land, waarbij je fantasie soms op hol slaat.

De route die verder naar het zuiden gaat, brengt me door een prachtig berglandschap met rijstvelden en kleine dorpjes. We passeren het ene na het andere kleine dorpje. De meeste huizen zijn identiek en bestaan uit rood gesteente met rieten daken. Het contrast met het groene landschap levert mooie plaatjes op. Naarmate we verder naar het zuiden rijden, zie ik dat de bevolking traditioneler gekleed gaat in felgekleurde doeken. Ik realiseer me dat ik in een totaal andere wereld terecht ben gekomen, maar toch voel ik me erg thuis in dit land en dat komt vooral door de mensen, de Malagassy. Ze zijn vriendelijk, bijna iedereen lacht en er wordt veel gezwaaid. Vooral de kinderen kijken nieuwsgierig op als we langsrijden. Eigenlijk wel opmerkelijk dat de wilde dieren hier minder bewust zijn van mijn aanwezigheid dan de inwoners. Ach ja, zoals ik al aangaf, het is een buitengewoon en uitzonderlijk land.