Ik ben een echte ‘mooi-weer-duiker’. Bestemmingen zoals Venezuela, Honduras, Thailand en Mexico stonden al afgevinkt op mijn lijstje en natuurlijk wilde ik Costa Rica hier dolgraag aan toevoegen. Op aanraden van Costa Ricaanse vrienden begaf ik mij richting het dorpje Playa del Coco aan de Pacifische kust. Een stoffig dorpje bestaande uit enkele straten, een strandje én een duikcentrum. Hup, duikexcursie boeken en met een drankje in de hand mijmeren bij de ondergaande zon. Mmm, het leven is nu al heerlijk.
Voorpret
Het is zover! We stappen met een klein groepje de boot op, uitgerust met onze wetsuits en zuurstofflessen. We genieten van de verkoelende bries door onze haren en het uitzicht op de groene kustlijn waar we steeds verder verwijderd van raken. Wat zou ik allemaal te zien krijgen? Ik verheug me al op een kleurrijke onderwaterwereld, niet wetende dat het werkelijke hoogtepunt zich boven water zou afspelen.
Onverwachte ontmoeting
Dan zet de kapitein de boot stil. Op enkele tientallen meters torent een grote rots uit de zee. Onze divemaster wijst ernaar en legt uit waar we te water zullen gaan en welke route we onder water zullen afleggen. Terwijl hij praat en wij met onze blik zijn wijsvinger volgen, doemt er een grote gedaante op uit de zee. Wij houden onze adem in als de gedaante soepel met haar rug boven water glijdt en een grote straal water spuit. ‘Ballena jorobada’ zegt de divemaster: bultrugwalvis.
Moeder met twee kinderen
Niemand heeft meer aandacht voor de briefing van de duikexcursie en we kijken met open mond naar de grote walvis die zonder angst dicht bij ons in de buurt blijft. Ik voel me ineens heel nietig. Iedere keer dat ze water spuit, klinken de Ooh’s en de Aah’s om mij heen. Ssst, zachtjes, om haar niet af te schrikken. Even later valt ons oog opeens op een schim naast de sierlijke walvis. Nee wacht, niet één, maar twee schimmen; het is een moeder met twee jongen!
Tijdloos
De tijd lijkt stil te staan. Geen idee of we 5 of 50 minuten staan te kijken naar deze wonderlijke zoogdieren. De moeder en haar jongen hebben alle tijd van de wereld. Ze dobberen meer dan dat ze echt zwemmen want verplaatsen doen ze nauwelijks. De stem van de divemaster doorbreekt de magie. ‘Kom we gaan, anders staan we hier vanavond nog.’ We plonsen het water in en mijn dag kan nu al niet meer stuk.
