Lopend op steeds smaller wordende paadjes vangen we tussen de bomen af en toe een glimp turquoise op. Bij een open plek langs het water besluiten we even op adem te komen. Mysterieuze grote bellen borrelen op uit het water. Een lokale gids komt onze kant op en maant ons niet te lang stil te staan. “Als je de dampen van de opborrelende zwavel langer dan 15 minuten inademt, kan je het bewustzijn verliezen”, verzekert hij ons. Meer motivatie om snel door te lopen hebben we niet nodig.
We bevinden ons in het groene paradijs van Costa Rica, een land dat al een tijdje op mijn wishlist stond. De enorme variëteit van de unieke fauna sprak mij aan en mijn verwachting was dat ik vooral veel verschillende soorten (zeldzame) dieren zou gaan zien. Wat mij echter aangenaam verraste was het landschap. Dit is minstens zo divers en het lijkt wel of zich na iedere bocht een andere wereld ontvouwt. Zodra je vanuit het drukke San Jose de binnenlanden inrijdt, blijf je continu gefascineerd door de omgeving. Kronkelige wegen over de hoge groene bergen waar watervalletjes hun weg naar beneden zoeken, vergezichten tot kilometers ver, duizenden schakeringen groen waar prachtige vogels en andere dieren zich verschuilen en hun aanwezigheid kenbaar maken door bijzondere geluiden. Dit alles maakt dat je je als het ware overgeeft aan dit overschot aan natuurschoon en als bijna vanzelf onthaast. De ongedwongenheid creëert een ‘niets moet, alles mag’ sfeer. ’s Ochtends ontwaak je door het geluid van enthousiaste brulapen of ander gespuis en tijdens weer een mooie wandeling ontdek je, tussen wat in eerste instantie "alleen" een overdadigheid aan groen lijkt, steeds meer bijzondere dieren: toekans hoog in de bomen, minuscule kikkertjes met felle kleuren onder de bladeren, apen slingerend van tak naar tak, tapirs schuifelend tussen de bladeren en kolibries met razendsnel bewegende vleugeltjes stil hangend in de lucht.
Costa Rica herbergt veel nog onontdekte plaatsjes, zo ondervonden wij ook op weg van Monteverde naar La Fortuna. We besloten er het Tenorio National Park te bezoeken. Een wat minder bekend park, maar daarom niet minder mooi. Het toegankelijke gedeelte van het park is niet heel groot en makkelijk in een halve dag te bezoeken. Er loopt eigenlijk maar een route door het park die je langs alle bezienswaardigheden leidt. Dezelfde weg loop je ook weer terug (totaal ongeveer 6 kilometer). Toegangstickets koop je bij een klein houten schuurtje, waarna je via een klein pad door een tunnel van groen de jungle inloopt. Je fysieke gesteldheid wordt meteen flink op de proef gesteld met een steile afdaling. Na het nodige klim- en klauterwerk wacht ons een verrassing in de vorm van een fabelachtige waterval. Het is tevens onze eerste kennismaking met het prachtige turquoise water waar het park bekend om staat. Na een volgende veredelde hindernisbaan van boomstronken en kleine betonblokken bereiken we een uitzichtpunt waar we onze ogen flink de kost geven. De schitterende uitzichten tijdens mijn reis blijven elkaar in rap tempo opvolgen.