Hoe groter, hoe beter. Soms is dit waar, maar voor het rijke dierenleven in Costa Rica geldt dat schoonheid in de kleine dingen schuilt. Nu heb ik zelf nooit een fascinatie gehad voor grote safaridieren, maar in Costa Rica stond ik echt versteld van de hoeveelheid grappige of bijzonder kleurrijke dierenwezens.
Vaak hoefde ik er niet eens naar te zoeken, ze zijn overal! Over mijn ontmoeting met de bultrugwalvis heb ik reeds een blog geschreven. Maar dat is niet het enige wat ik heb gezien.
Apen, luiaarden, slangen en roggen in Cahuita
Mijn reis door Costa Rica begon bij Cahuita aan de Caribische kust. Tijdens een wandeling door het nationaal park kon ik mijn geluk al niet op. Om de haverklap dartelden de kapucijnaapjes vrolijk rond en kwamen ze nieuwsgierig op mij af. De wandeling voerde langs vele mooie strandjes en aan het einde heb ik ook nog een gele groefkopadder gespot. Ik had geen idee dat er zulke felgele slangen bestonden! Even rustig op het strand liggen zat er trouwens niet in met het luide gebrul op de achtergrond. Nu snap ik waar de naam brulaap vandaan komt.
Mijn twee favoriete diersoorten hier waren echter de roggen en de luiaarden. Roggen heb ik op andere locaties ook al fantastische wezens gevonden, maar de luiaard was geheel nieuw voor mij. Ik heb er zelfs één van heel dichtbij mogen aanschouwen. Het was wonderlijk hoe hij rustig in de boom bleef hangen en zich niets aantrok van zijn bewonderaars. Met zijn slungelige lichaam, vreemde tenen en grappige snuit lijkt de luiaard zo uit een Disneyfilm geslopen. Ondanks dat de luiaard weinig activiteit vertoont, kan ik er uren naar blijven kijken.
Rode ara’s in Jacó
Tijdens mijn reis bezocht ik ook vrienden in San José. Omdat we liever in de natuur zaten dan in de stad namen ze me mee naar hun vakantiehuis in Jacó, aan de Pacifische kust. Eerlijk is eerlijk, dit plekje was één van de pareltjes tijdens mijn reis. Een luxe bungalow omgeven door weelderige, tropische tuinen, gelegen aan een privéstrand en met een jacuzzi op ons terras. Wat wil je nog meer? Toen ik eind van de middag in de jacuzzi zat te genieten van het uitzicht op zee, scheerden er plots drie rode ara’s langs om op een boom op enkele meters afstand van mij neer te strijken. Even kneep ik in mijn arm. Ja, het was echt.
Neusberen en toekans in Arenal
Op meerdere plaatsen in Costa Rica heb ik de grappige, soms brutale was- en neusberen gezien, maar nergens in zulke grote getale als bij de Arenal vulkaan. Het is wel oppassen geblazen – ze zijn totaal niet bang en ze hebben geleerd dat toeristen vaak eten bij zich hebben. Voor je het weet, steken ze hun spitse neus in je tas en is je middagsnack verdwenen!
In de buurt van de Arenal vulkaan heb ik ook een spannende canopytour gedaan. Al tokkelend tussen de boomtoppen had ik weinig oog voor dieren. Als ze er al hadden gezeten, denk ik dat ze snel weg gevlucht zijn van ons gelach. Wel schitterend was het moment in de open Jeep op weg naar de startplaats van de canopy. Plots stonden we stil en wees de gids naar de bomen. Daar, een felgekleurde toekan die rustig naar ons zat te koekeloeren.
Mieren, tarantula’s én een quetzal in Monteverde
Ik dacht dat ik niet zoveel met vogels had, maar in Costa Rica was dit anders. Monteverde bleek een kers op mijn verjaardagstaart. Ik besloot dat een wandeling door het Monteverde Cloudforest Reserve een mooie invulling was voor mijn verjaardag en al snel kreeg ik mijn cadeautje. Waarvoor sommige mensen dagenlang naar de boomtoppen turen, had onze gids in korte tijd de beroemde quetzal in het vizier. Weliswaar ver weg, maar door de verrekijker was de uitbundige verenpracht duidelijk te zien. Geweldig!
Zodra het avond wordt, vertonen heel andere dieren activiteiten dan overdag. Daarom ben ik eind van de dag teruggegaan naar het nevelwoud. De schemering, en even later pikkedonker, hinderde ons niet. De gids wist ons te prikkelen met zijn kennis en uitleg. De mierenkolonie bleek een uiterst ingenieuze samenwerking te hebben opgezet om een gezamenlijk doel te bereiken. Hiertoe heeft iedere mier een specifieke functie, zo zijn er verkenners, dragers, hakkers en zelfs kinderverzorgers! Na deze onschuldige insecten was het tijd voor gegriezel. Bij een grote boom weet de gids een grote, harige tarantula uit zijn holletje te lokken. Traag kruipt hij naar buiten. Brrr.
En wat nog meer?
De dieren vormen ongetwijfeld mijn grootste en meest bijzondere herinnering aan Costa Rica. Ik ben er slechts 2,5 week geweest en toch heb ik al zoveel verschillende dieren gezien. Een aantal memorabele momenten heb ik hier beschreven, maar er zijn er nog veel meer. Krokodillen bij de Tarcoles rivier, slingerapen in het droogwoud, kolibries nabij de Poás vulkaan… En toch wil ik graag nog eens terug. Op mijn lijstje staan namelijk nog schildpadden.
