Oktober 2007, telefoon. Joost Tania van Thika Travel: “Bert, we hebben een plek vrij op een expeditieschip naar Antarctica, met als doel de Keizerpinguïns op Snow Hill Island! Heb je zin en tijd om mee te gaan?” Dit is een vraag die ik niet aan zag komen, het zweet brak me aan alle kanten uit. Dit was de kans voor mij om de plek te bezoeken die door velen beschreven wordt als de mooiste plek op aarde en de laatste wildernis. Dit was voor mij dé, en waarschijnlijk ook enige, mogelijkheid om deze plek te bezoeken en op foto vast te leggen. Hier kon ik tot dan toe alleen maar van dromen.
Van af dat moment ging alles in een stroomversnelling – aanschaf van kleding, lenzen, camerageheugen, etc. Op 3 november 2007 was het zover. Vanaf Amsterdam met de KLM via São Paulo naar Buenos Aires en na een twee dagen durende tussenstop daar, door naar Ushuaia, de meeste zuidelijke stad ter wereld. Daar lag de Kapitan Khlebnikov, een Russische ijsbreker. Dit was ons ‘hotel’ voor de komende twaalf dagen. De expeditie begon al bij uitvaren van de haven. Vanaf dit moment was het schip ons hotel, ons restaurant, maar vooral onze uitkijktoren en fotoplatform. De wereld die vanaf dat moment aan mijn ogen voorbijtrok, overtrof al mijn verwachtingen. Van de open zee met al zijn variaties aan vogels tot aan de mooiste schouwspelen van wolkenluchten en de meest bizarre wonderbaarlijke ijskunst in allerlei kleurschakeringen: van fel wit tot diep lichtgevend blauw met daartussen, op of onder Antarctische zoogdieren en vogels.
De ijsbreker baande zich uiteindelijk een weg door meters dik ijs tot het niet verder ging. Dit was haar ‘parkeerplaats’ voor het hoogtepunt van de reis: de Keizerpinguïns op zo’n 40 kilometer van het schip. Deze laatste werden per helikopter overbrugd en dan resteerde de laatste anderhalve kilometer te voet. Dik ingepakt tegen de koude wind en felle zon. Om te eindigen tot op vijftien meter afstand van de Keizers. Onbeschrijfelijk mooi! Vierduizend Keizerpinguïnpaartjes met jongen en daar sta, zit of lig ik twee dagen bij.
Mensen zijn geen natuurlijke vijand voor de Keizers en ze zijn zo nieuwsgierig dat ze tot op een meter naast je komen staan, of liggen. De jonge Keizers komen liefst in groepjes en kijken aandachtig in de spiegeling van de lens van de camera. Soms zelfs tot op 15 centimeter!
Jammer genoeg was er slecht weer op komst dus eindigde ons avontuur bij de keizers na twee dagen. Toch was ik supertevreden, want ik was hier toch maar mooi gekomen. En gelukkig waren er in de laatste dagen van de expeditie nog vele hoogtepunten. Meerdere kolonies Ezels, Adélie en Kinband pinguïns. Onderweg daar naar toe schitterende landschappen bedekt met sneeuw en ijs in de meest bizarre kleuren en vormen. De laatste twee dagen waren voor de overtocht naar het vasteland over de Drake Passage. Deze deed zijn naam eer aan: met storm, harde wind en hoge golven. Genoeg tijd om na te denken over het beleefde avontuur. Na aankomst in Ushuaia via Buenos Aires en São Paulo terug naar Amsterdam. Terug naar mijn gezin, familie en vrienden.
Met de expositie die op deze reis volgde probeer ik een beeld te geven van het kleine stukje Antarctica dat ik heb mogen aanschouwen via mijn lens, vanuit mijn perspectief. Het is een heel bijzondere, fotogenieke wereld. De natuur creëert er zijn eigen kunst. Deze zal ieder jaar weer anders verschijnen en zal dus ook altijd uniek blijven. Het was een eer er aanwezig te mogen zijn. Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan dat ik niet één of meerdere malen aan Antarctica heb gedacht. Het is voor mij de mooiste, meest bizarre, afwisselende en speciale plek op aarde.
