Antarctica: Keizerspinguïns op Snow Hill Island

Oog in oog staan met laaglandgorilla’s in de oerwouden van Congo is wel heel erg uitzonderlijk en bezorgde me ondanks de hitte kippenvel. Met beide voeten op Nova Zembla staan is wellicht nog gekker, er zijn weinig mensen die na onze nationale held Barentsz dat ook kunnen vertellen. Ik wel. Ik heb daar gestaan!

Het moment dat ik tussen de haaien zwom op Aldabra zal ik ook niet snel vergeten, een stuk of dertig rifhaaien die ik letterlijk voelde toen ze over mijn benen zwommen. Brrr… Ultiem geluk was aan mijn zijde toen ik zittend in een veel te klein schuilhutje honderden ara’s voor me op de kleiwand fotografeerde in Peru. Prachtige bestemmingen en geweldige reiservaringen die je nooit vergeet. Vijftig landen later is de overtreffende trap met dikke stip mijn reizen naar de keizerspinguïn. Stil word ik nog steeds als ik terug denk aan het moment dat ik mijn eerste ‘keizer’ zag. De grootste, de mooiste, de meest bijzondere pinguïn die je op aarde met eigen ogen kunt zien. Zo dichtbij, zo groot en zo gracieus – alle superlatieven schieten te kort.

Tijdens mijn eerste ‘keizerreis’ vanuit Tasmania had ik het voorrecht om een nacht lang in en rond een kolonie te fotograferen. Het licht werd alleen maar mooier, wat ook hielp, de meeste medereizigers hadden de kooi allang opgezocht. Met niet meer dan twintig personen zaten we de hele nacht op het ijs, omringd door keizers! Dat moment staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. De keizers hadden me intussen geheel in hun greep. Een volgende reis door de Weddell zee moest mijn droomfoto opleveren. Die foto was niet gelukt tijdens de eerste reis en de enige mogelijkheid is heel simpel; teruggaan.

Tijdens deze illustere reis met het mooiste schip van de wereld – de Khleb – is Snow Hill Island ontdekt. Met helikopters gingen scouts voorruit om de hardnekkige geruchten voor eens en altijd de wereld uit te helpen. Keizerspinguïns broeden nooit zo dichtbij en de ruim veertig kolonies liggen allemaal dieper verscholen op het witte continent. De scoutreis bleek succesvol en Snow Hill Island kon worden toegevoegd als broedplek van de keizerspinguïn. Direct werden plannen gemaakt om terug te keren, niet een volle maand, maar in veel kortere tijd was het voortaan mogelijk om keizers te zien.

Dapper stapte ik weer aan boord van de Klehb op de kade van Ushaia. De komende twee dagen moet eerst de Drake Passage worden bedwongen. Een verschrikking voor mij als landrot. Eerdere reizen vielen soms best wel mee, maar af en toe ging het ook flink tekeer. Ondanks dat ongemak stap ik zo weer aan boord, de drang om het witte continent te bereiken is te groot, te magisch, te onweerstaanbaar. Uiteindelijk valt dat ongemak ook wel mee, de verhalen worden thuis ook wel flink aangedikt om indruk te maken. De oplossing is ook best wel eenvoudig: zodra het onrustig wordt kruip ik in de kooi om er pas uit te komen als de storm over is. Paar boeken mee en je komt je tijd wel door.

De stoere Klebh ploegt onverstoorbaar verder door de golven en bereikt uiteindelijk op enige afstand Snow Hill. Met de heli’s leggen we het laatste stuk af. De kolonie bezoeken we verschillende keren, het zit behoorlijk mee en ik fotografeer met meer rust en aandacht dan tijdens de vorige reizen. Rust geeft meer diepgang en ik wacht mijn kansen af, close-ups en keizers in het landschap. Wat een geweldige sfeer en wat een kansen krijg ik hier voorgeschoteld. Letterlijk aan het eind van het laatste bezoek krijg ik de ultieme kans, ik zit in de laatste shift en ik mag van de expeditieleider langer blijven omdat er al wat mensen eerder terug zijn gegaan naar het schip. Wat een geluk!  

Plotseling verandert er iets in de atmosfeer, de lucht wordt kouder en de wind neemt toe. Ik sta alleen en zie in de verte de rest van de groep staan. Een groepje pinguïns staat vlakbij me, een korte sneeuwstorm zorgt voor magische omstandigheden. Hier te mogen staan, in een wereld van ijs met die wonderbaarlijk keizerspinguïn is een voorrecht dat een onbeschrijfelijk indruk maakt. Het is compleet stil in mij en ik maak foto’s, de pinguïns laten de storm onverstoorbaar over zich heen komen.

Uiteindelijk moet ook ik terug naar het schip en ik spreek met mezelf af dat ik hier ooit nog terugkom. Voor die ene foto…