Spitsbergen: Een koude verrassing op de Noordpool

Reisverhaal

Travel

Spitsbergen
+1

Spitsbergen was mijn eerste kennismaking met het Noordpoolgebied. Het werd een reis om nooit te vergeten.

Normaliter kan ik voorafgaand aan een reis enigszins inschatten wat ik er kan verwachten, maar van Spitsbergen kon ik maar moeilijk een voorstelling maken. De foto’s en afbeeldingen die ik op internet vond, bevestigden in ieder geval wat ik al wist: Het is een unieke bestemming. Enkele collega’s maakten de reis naar Spitsbergen al eens en enthousiasmeerden mij met hun verhalen. En nu was het mijn beurt. Vol goede moed ging ik op pad. Op naar de Noordpool.

Prettige bemanning, heerlijk eten en goede cabins maken dat het verblijf op de boot direct bevalt. De expeditieleider draagt bovendien zorg voor een gestructureerde dagindeling. ’s Ochtends vroeg staat het ontbijt klaar en worden de weersomstandigheden doorgenomen. Nadat ik mij warm heb aangekleed, gaan we voor een eerste keer van boord. We bezoeken Ny Alesund, het noordelijkste wetenschappelijke dorp ter wereld. Het geeft een heel speciaal gevoel om hier rond te lopen. Bij een huisje verraden tulpen en klompen bij de deur dat er ook Nederlandse wetenschappers actief zijn. Het zal voorlopig het laatste huisje zijn wat ik zie. We keren terug naar de boot en varen vanaf nu de ongerepte natuur tegemoet.

Gedurende mijn reis (eind juli – begin augustus) maken we gemiddeld twee landingen per dag. De activiteiten nemen ongeveer 2,5 tot 3 uur in beslag en verschillen van wandelingen tot een Zodiac cruise. Het is heerlijk om zo actief bezig te zijn en je komt eigenlijk ogen en oren tekort om alle indrukken op waarde te schatten. Gelukkig zijn er veel foto’s gemaakt. Tijdens het heerlijke avondeten nemen we samen met de expeditieleider de dag nog eens rustig door en genieten na.

’s Avonds in bed schiet me te binnen dat mijn collega’s me hadden geadviseerd een badpak mee te nemen voor de ‘Polar Plunge’, oftewel in het ijskoude Noordpool water springen. Tijdens een Zodiac tocht had ik al eens een vingertopje in het water gehouden. Wat is dat koud! Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik het aan zal durven.

De volgende ochtend start wederom met de aangename stem van onze expeditieleider. “Goodmorning expeditionmembers”, gevolgd door de informatie over het weer, wat er goed uit ziet!

Onder een strak blauwe lucht zijn we beland in de schitterende Hornsund fjord. We maken deze ochtend een landing op Gnalodden. Na een korte wandeling bereiken we een grasvlakte waar we met zijn allen gaan liggen. Luisterend naar de interessante verhalen van de gidsen en genietend van het fabuleuze uitzicht voel ik mij een bevoorrecht mens dat ik een dergelijke reis mee mag maken. We vervolgen onze wandeling richting het strand en genieten daar van de zonnestralen die lijken te spelen met de rotspartijen. Twee dames uit het reisgezelschap besluiten een duik te nemen en keren zeer enthousiast terug. Ze zijn vastberaden om ook de eerder benoemde ‘Polar Plunge’ te ondernemen.

Het is nog steeds een prachtige dag met heerlijk weer en een fantastische locatie! In de middag maken we een gletsjer tocht per zodiac. De blauwe lucht en de gletsjer toveren een brede lach op mijn gezicht. Onze Nederlandse gids zet de motor van de zodiac uit en we zijn allemaal stil. Dit bedoelt men met ‘the beauty of silence’. Een heel bijzonder moment. Na een tijdje gaat de motor weer aan en keren we weer terug naar de boot. De gids vraagt wie de ‘Polar Plunge’ gaat doen. Mijn medereizigers geven, hevig schuddend met hun hoofd, aan er niet aan mee te doen. Ik geef aan dat ik nog twijfel. De gids probeert mij gerust te stellen en begint me langzaamaan te overtuigen. We hebben een prachtige dag, de boot ligt voor de gletsjer en wanneer zou ik die kans nog een keer krijgen? Ik besluit het te doen!

Bij terugkomst op de boot, stond de bemanning al klaar. Ik ben direct naar mijn hut gelopen om me om te kleden. Nu is er geen weg meer terug. Badkleding heb ik meegenomen, maar tegen beter weten in trek ik toch ook nog een thermoshirt aan. Bij de koudere voetbaltrainingen helpt het altijd goed, dus wellicht dat het op deze manier iets minder koud zal zijn. Al is het maar om mezelf gerust te stellen. Van de 53 passagiers gaan er slechts vier het water in, waaronder ik. De overige passagiers staan ons een dek hoger aan te moedigen.

Ik ben als laatste aan de beurt en krijg een touw om mijn middel. Nu is het helemaal aan mij. Ik ben nog niet eens in het water en heb het al ontzettend koud. Nicole, mijn medereizigster, hoor ik vanaf boven roepen: “Kom op Katrijn!” En ze begon met aftellen. Een, twee, drie…; en daar ging ik! Mijn hemel, wat is water van rond het vriespunt koud! Snel klim ik via de touwladder terug op het panton. Ik krijg direct een handdoek om me heen en de crew staat klaar met warme chocomel of een glaasje wodka. Het glaasje wodka heeft geholpen om weer een beetje warm te worden. Na mijn sprong gingen nog enkele bemanningsleden het water in. De kapitein besloot zelfs achteloos een stukje te zwemmen. Hij liever dan ik.

Ik loop met de handdoek naar onze hut toe. Koud had ik het gelukkig niet meer. Al met al heb ik tien seconden in het water gelegen. Onder de douche warmde ik nog verder op. Wow…Wat een kick was dit, ik voel de adrenaline nog stromen! Na een heerlijke douche had ik nog even de tijd om mezelf klaar te maken voor de feestelijke maaltijd. Een barbecue in de fjorden, tussen de gletsjers op 75C Noorderbreedte. Een bijzondere afsluiting van een bijzonder mooie dag.

Na deze enerverende dag hebben we nog enkele dagen genoten van deze bijzondere bestemming, alvorens we terugkeerden in de haven van Longyearbyen en er een einde kwam aan mijn eerste expeditie naar Spitsbergen. Een reis welke ik voor altijd met mij mee zal dragen en waar ik met een twinkeling in mijn ogen op terugkijk.

Reizen