Cuba: Een bijzonder eiland

We laten de stad achter ons en rijden naar de groene Pinar del Rio regio. Het landschap verandert en we zien bolvormige rotsformaties, door de lokale bevolking olifantenbulten genoemd, die uitstijgen boven de groene tabaksplantages. Deze mogotes bereiken een hoogte van maximaal 400 meter en zijn ongeveer 160 miljoen jaar oud. Ze omringen een schitterende vallei met rode aarde en majestueuze palmbomen. Dit is een van de meest vruchtbare gebieden van Cuba, waar wereldberoemde tabak geteeld, geoogst, gedroogd en verwerkt wordt. Na rum en oldtimers was het nu dan tijd voor het andere handelsmerk van Cuba; de sigaar. Op de plantage kregen we uitleg over de tabaksplant en het proces. De Torcedos rollen de sigaren nog steeds met de hand en vanuit de verschillende niveaus van de plant worden de bladeren gebruikt. Maar na de theorie hoort ook de praktijk en dus was het tijd voor mijn eerste sigarentrekjes. Wat een heerlijke smaakexplosie. Ik snap wel waarom die Cohiba’s tot de beste sigaren ter wereld behoren.

De eerste week in Cuba bevalt goed, de vriendelijke en vrolijke bevolking, de rum en de sigaren geven ons een heerlijk warm en welkom gevoel. We zetten onze tocht voort richting Trinidad. In de omgeving van Trinidad ligt ook het prachtige Topes de Collantes National Park. Ons idee om door dit park richting Trinidad te rijden beloonde ons op prachtige uitzichten, maar leidde ons ook over een vreselijk slechte weg met kuilen en veel bochten. Het rijden in Cuba is überhaupt een mooie attractie.  De weg is dikwijls ook de énige weg tussen A en B. Dus Fietstaxi’s diesel walmende vrachtauto’s, bussen in allerlei verschijningen, fietsers, paardrijders, wandelaars, motorrijders en koeien maken er allemaal - en helaas vooral tegelijkertijd- gebruik van.

Het was een lange rit. Wat daagjes uitrusten in het relaxte Trinidad was dan ook erg fijn. Trinidad is niet alleen de best bewaarde koloniale stad van het eiland, ook is het een goede plek om de heupjes los te gooien. In Trinidad op de trappen naast de Plaza Mayor ligt de Casa de Música. Toeristen en Cubanen verzamelen zich hier in de avond om te genieten van een salsa dansshow. Het kijken is bijna net zo leuk als zelf meedoen! We besloten ook een avondje in onze casa te eten, de eigenaresse had heerlijk gekookt en stond open voor al mijn nieuwsgierige vragen over het Cubaanse leven en zelfs over de politiek.

Naarmate we verder in oostelijke richting reizen, merken we ook dat de sfeer hier een stukje gemoedelijker is. De meeste toeristen hangen toch veel aan de westkant van Cuba en nemen niet de tijd om ook de oostelijke kant van het eiland te verkennen bij Santiago de Cuba en Baracoa. Wij hadden die tijd gelukkig wel uitgetrokken.

Gedurende onze reis liep de revolutie er als een rode draad doorheen. Echter, op geen andere plek in Cuba is de revolutie zo tastbaar als de Moncada Kazerne in Santiago de Cuba. Op 26 juli 1953 leidde Castro 119 rebellen. De aanval mislukte en vele aanvallers kwamen om. De kogelgaten zijn nog steeds zichtbaar in het gebouw en ik vond het bijzonder indrukwekkend om in dit kleine museum rond te lopen dat veel meer tot me doordrong dan het museum de la Revolucion in Havana.

De trip oostwaarts sloten we af met een prachtige kronkelweg door de bergen om te eindigen in Baracoa. Omdat er geen weg was, bleef Baracoa lang afgesloten van de buitenwereld. Hierdoor heeft het, net als Trinidad, veel authentieke charme.

Toch is Baracoa heel anders: geen koloniale gebouwen in vrolijke kleuren, maar eenvoudige houten huizen in de straten, omgeven door bananenbomen en weelderig regenwoud, pal aan de Caribische zee. Christopher Columbus ontdekte Cuba en de plaats waar hij voor het eerst voet aan wal zette was Baracoa. Voor ons voelde Baracoa ook als een ontdekking; het is echt een ander stukje Cuba.

Na nog wat daagjes strand nabij Holguin was onze prachtige rondreis ten einde.

Eén ding is zeker: Cuba is een bijzonder eiland en ik ben blij dat ik het met eigen ogen heb mogen ervaren. Wie weet hoe het land er over 10 jaar uitziet…