Thailand: Een ontzagwekkende ervaring

Reisverhaal

Travel

Thailand
+1

Het is half zeven in de ochtend in Chiang Mai, Thailand. Samen met de lokale bevolking zitten mijn man en ik geknield op een kleedje langs de kant van de weg. We kijken reikhalzend uit naar de lange rij jonge, boeddhistische monniken die langskomt voor de dagelijkse aalmoezen ceremonie. Als je me een half jaar geleden had gezegd dat ik in deze situatie zou belanden, had ik je niet geloofd, want ik ben helemaal niet spiritueel. Maar onze reis door Thailand heeft me ontzag gegeven voor de toewijding van de Thaise bevolking. Een toewijding aan alles; het geloof, de koning en de manier waarop ze voor je zorgen als buitenlander.

Onze eerste ervaring met deze toewijding was de aalmoezen ceremonie. Speciaal voor deze traditie hebben de locals een extra pannetje met eten gekookt. De monniken komen in een lange stoet vanaf de top van de berg naar beneden gelopen met een lege schaal om het voedsel in te verzamelen. Wij konden gelukkig bij verschillende kraampjes een pak rijst of iets anders kleins halen. De monniken mediteren terwijl ze lopen, verzonken in een stille trance. Door de ontzagwekkende stilte voelden we gelijk een diep respect voor deze traditie.

Maar de boeddhistische rituelen hebben ook zo hun komische momenten. Na de ceremonie bezochten we een tempel waar we een zegening kregen van een monnik. Deze zit op een verhoging, en één voor één mogen we bij hem komen. Bij een kraampje in de buurt kochten we wat eenvoudige gebruiksvoorwerpen als gift: een blauwe, plastic opbergbox met gewaden, rijst en toiletpapier. Een soort gammaboxen, eigenlijk. Omdat iedereen zo’n box aan de monnik cadeau deed, kun je je wel voorstellen dat de dozen zich naast zijn stoel steeds verder opstapelen. Gelukkig kwam er op een gegeven moment een man aanrennen die de boxen ophaalde. Maar wat bleek; dit was dezelfde man die de boxen eerder aan ons had verkocht!

Toewijding is er in Thailand niet alleen voor het geloof, maar ook voor de koning. De in oktober overleden vorst, de langstzittende ter wereld, ligt opgebaard in zijn paleis in Bangkok. Hij was zeer geliefd bij de bevolking, waarbij we er tijdens onze reis achter kwamen dat ‘geliefd’ eigenlijk een understatement is. Op iedere hoek van de straat en bij iedere tempel zie je een foto van de koning aan de muur hangen. Soms groot, soms klein, maar de koning is altijd aanwezig. De liefde voor de vorst zagen we duidelijk terug in Bangkok. In honderden meters lange rijen stonden mensen, allemaal in het zwart gekleed, bij het paleis. Te wachten in de brandende zon tot het moment dat ze hun overleden koning konden bezoeken.

Dit maakte al een diepe indruk op ons, maar toen hadden we de avondploeg nog niet gezien. ’s Nachts gingen we er even op uit voor een kleine wandeling bij het paleis, en toen ontdekten we dat er grote tenten waren geplaatst, met rijen en rijen aan stoelen. Hier zaten honderden mensen urenlang te wachten totdat ze in kleine groepjes werden opgehaald om hun laatste eer te betuigen aan de vorst. Voor hen was het overdag te warm, of ze moesten gewoon werken, dus gingen ze ’s avonds.

Niet veel later, tijdens ons verblijf in een olifantenweeshuis, zouden we onszelf ook vol overgave inzetten. Een mahout, die vaak tien jaar lang één enkele olifant begeleidt, kan een olifant in zeventig subtiele commando’s al sturen. Hoewel het jarenlang duurt voordat zo’n band tussen olifant en gids bewerkstelligd is, bieden ze in het weeshuis ook tweedaagse cursussen aan om de beginselen te leren. We nestelden ons in de schitterende accommodatie middenin de jungle en zagen vanaf het balkon de olifanten rustig rondlopen in de vallei. Bijna de hele dag zijn ze hier vrij om te doen wat ze willen.

We vinden het verschrikkelijk als dieren worden uitgebuit en hadden daarom aanvankelijk zo onze bedenkingen om naar een olifantenweeskamp te gaan. De reisspecialist van ExperienceTravel stelde ons echter gerust dat dit weeskamp diervriendelijk was. De olifanten hier zijn gered van een circusbestaan in de stad of uit een andere vervelende situatie gehaald. We hebben door de jaren heen verschillende wildlife plekken bezocht, en het voelt niet prettig als je het idee hebt dat de dieren niet goed behandeld worden. Op pad gingen we, om twee dagen lang ons te verdiepen in het leven van de olifanten.

Net als een mahout kregen wij ieder onze eigen olifant om te verzorgen: Lana en Bo. We trokken eropuit naar een rivier, en eenmaal daar aangekomen, merkten we gelijk dat de olifanten helemaal in hun element waren. Spetteren met hun slurf, flapperende oren en zwiepende staarten: wat een plezier hadden die beesten! De olifant van Max zakte, zodra we in de rivier waren, gelijk door zijn knieën. In die korte tijd hebben we een enorme band kunnen opbouwen met Lana en Bo. De certificaten die we ontvingen na het trainen van de olifanten, staan nog altijd bij ons in de keuken.

Het was onze eerste keer in Thailand, en in veel opzichten was het helemaal wat we verwachtten. Tempels, vriendelijke mensen, bruisende steden en woeste natuur. Maar voor de dingen die we ons als westerlingen niet helemaal goed konden voorstellen, zoals de diepe devotie aan een koning of het boeddhisme, hebben we diep respect gekregen. Dit was ons eerste bezoek aan Thailand, maar zeker niet de laatste!

Reizen